Blog

Op Moederdag staan we er even extra bij stil dat ik moeder ben. Ook al zijn ze niet bij ons, onze kinderen waren wel bij ons. Ze hebben mij moeder gemaakt.

Ik sta in de rij bij de bakker om een brood te kopen. De mierzoete lucht van een taart komt mij tegemoet. Als ik rondkijk zie ik niets anders dan tompoezen met hartjes, marsepeinen taarten, gedecoreerd met liefste moeder en koekjes met roze glazuur. Ik probeer me te focussen op het brood. Ik wil er gewoon niets van weten, gewoon niks, maar het lijkt me toe te schreeuwen: in de etalages, in reclames op televisie, in slogans op de radio, het is ineens overal. Alles kleurt roze en rood of verandert in de vorm van een hart. ‘’Wilt u anders nog iets mevrouw? We hebben een leuke aanbieding: als u nu een moederdagschnitt koopt, krijgt u er gratis ambachtelijke hartenbeschuiten bij.” “Nee dank uw wel mevrouw,” zeg ik. Ik reken af en loop de winkel uit.

Bij iedere herinnering voel ik het door mijn hele lijf. Pijn, gemis en een stukje jaloezie. Deze Moederdag had ik nog zwanger moeten zijn, mijn kindje had nog moeten leven in mijn buik. Maar er is geen kindje meer. Het is zo eenzaam en zo leeg.

Voor Moederdag wil ik twee boeketten laten maken om aan mijn moeder en schoonmoeder te geven. Ik stap de bloemenwinkel binnen en zie dat het erg druk is, natuurlijk is het druk want het is morgen Moederdag. Ik spreek mezelf moed in: ik kan dit, gewoon even bloemen halen dat moet toch niet zo moeilijk zijn? De stemming is vrolijk en iedereen kiest iets moois uit. Er zijn veel kinderen in de winkel die iets uitzoeken voor Moederdag. Ik voel dat mijn ogen vollopen. Gedachten over hoe anders het had kunnen zijn als Boris er was geweest overheersen. Ik kan niet goed meer nadenken. Ik pak twee kant-en- klare boeketten, het maakt niet uit hoe ze eruitzien. Ik reken af en ga zo snel mogelijk naar de auto. In de auto laat ik mijn tranen de vrije loop.

Dan is het zondag, Moederdag. Ik lig in bed, met mijn ogen nog gesloten. Ik ruik de geur van versgebakken croissants. Even later komt mijn lief de slaapkamer in met een heerlijk ontbijtje en een pakje. Dit had ik totaal niet zien aankomen. Hij zegt: “Lieverd, onze Boris is niet hier bij ons, maar je bent wel zijn moeder. Hij heeft jou moeder gemaakt en ik heb gezien en ik zie nog steeds hoeveel moederliefde jij voor onze zoon hebt.’’ Hij had gelijk en hij heeft nu jaren later nog steeds gelijk. Ik hoef niet te doen alsof het geen Moederdag voor mij is, natuurlijk is het ook Moederdag voor mij, ik ben moeder. Ik vraag me af waarom ik er zo tegen heb gevochten.

Sindsdien vecht ik niet meer. Nog steeds vind ik de aanloop naar Moederdag moeilijk en ook Moederdag zelf is voor mij geen gemakkelijke dag. Het is wel makkelijker geworden, want op deze dag staan we er even extra bij stil dat ik moeder ben, staan we extra stil bij de kinderen die we hebben gekregen ook al zijn ze niet bij ons. Ze waren wel bij ons. Ze hebben mij moeder gemaakt.

Ik besef meer dan ooit dat Moederdag zeker niet voor iedereen een leuke dag is. Kinderen die hun moeder moeten missen, kinderen die geen contact meer hebben met hun moeder of moeders zonder contact met hun kind, wensmoeders die zo graag een kindje willen of hadden gewild en moeders die hun kind moeten missen. Voor al deze moeders wens ik een beetje extra liefde op deze Moederdag.