De spiegel in de badkamer is beslagen van het douchen. Ik zie mezelf wazig door het vocht. Moe na een verschrikkelijke nacht. Met mijn natte handdoek wrijf ik erover. Ik hoor het stemmetje van mijn moeder in mijn achterhoofd. “Niet de spiegel schoonwrijven met de handdoek dan krijg je strepen!”. Strepen zijn het laatste waar ik nu mee bezig ben en toch schiet het mij nu te binnen. Mijn kindjes zijn vannacht overleden en ik denk aan strepen
Zo was de eerste ochtend na thuiskomst bij het overlijden van mijn meisjes. Mijn lichaam doet nog zeer van de bevalling maar ik moet door. Ik moet van mezelf. Ik zie de blauwe plekken nog van het infuus op mijn hand. Ik duw erop om mijn overweldigde pijn van het verlies te overschrijden. Ik kan zo hard duwen als ik wil, de inwendige pijn is te groot, te intens. Ik zak in elkaar tegen de badrand en ik huil, zachtjes.
“Hey Meis” hoor ik, vanachter mijn natte haren kijk ik omhoog en zie mijn Lief staan. Zijn hand pakt de mijne en hij trekt mij omhoog. Langzaam droogt hij mij af waar mijn natte haren nog druppels laten vallen. Mijn ochtendjas wordt aangedaan en voelt als een warme deken. Met zijn sterke armen tilt hij mij op en legt mij op bed.
Uren later ontwaak ik, gedesoriënteerd. Ik draai op mijn rug, staar naar het plafond en het is er nog. De boze droom is gewoon nog aanwezig. Mijn meisjes leven niet meer. Ik raak voorzichtig mijn buik aan, een lege buik. Het heeft niet zo mogen zijn.
Als de schemering valt komt Lief op de kamer. Ik ruik tomatensoep maar de geur maakt mij misselijk. Ik wil niet eten, hoe kan ik nu eten als mijn kindjes net zijn doodgegaan? Ik draai mij om, tranen in mijn kussen, ik wil niet, het is te heftig.
Inmiddels zijn we 15 jaar verder en ik herinner mij elk detail nog van de eerste dagen toen. In de donkere nachten zie ik mijn meisjes, zo volmaakt in mijn armen, elk detail, elk vingertje, elk haartje. Perfect, bijna perfect… Na al die jaren verder maak ik mij geen zorgen meer om de strepen op de badkamerspiegel, niet om kleine onbenullige zaken. “Hoe kun je ooit nog genieten?” wordt mij wel eens gevraagd.
Ik geniet anders. Anders dan voorheen, misschien minder onbezorgd, maar wel veel bewuster.
Ankie Stuijts: is 43 jaar en mama van drie (engelen) dochters. De oudste overleed in 2002 en in 2005 is ze bevallen van een doodgeboren tweeling. Zij blikt terug maar kijkt ook vooruit…