HOERA! Voor mij. Vijfendertig lentes jong en nog geen spoortje van ouderdom te zien. Nou ja… dat hoop ik tenminste. Al weet ik diep van binnen wel dat die kraaienpootjes en die ene grijze haar er toch echt wel zijn.
Jarig zijn is fantastisch! Lekker ontbijt op bed (denk hierbij ook aan de hagelslag op de vers afgebakken broodjes die uiteindelijk in bed terecht komt), mooie tekeningen, cadeautjes en lieve woorden. Een dag vol mooie momentjes en verrassingen van mijn lieve man en kids.
Het is natuurlijk heel fijn dat ik vijfendertig mag worden. Het is niet iedereen gegeven en daar ben ik me enorm bewust van. Maar eerlijk is eerlijk… jarig zijn is al vier jaar niet meer wat het daarvoor ooit was. Uitgebreid en onbezonnen mijn verjaardag vieren is er niet meer bij, want met ieder jaar dat ik ouder word, raak ik verder weg van de herinneringen en momenten met Mees.
Terug naar mijn eenendertigste verjaardag. Mijn eerste verjaardag zonder Mees. De visite kwam binnen en feliciteerde mij. Ze hadden cadeautjes mee en waren in een feeststemming.Er hingen slingers en ik was echt voornemens om er een feest van te maken. Mijn nieuwe motto was immers ‘vieren wat je kan vieren’. Toch vond ik het lastig om mee te gaan in het feestgevoel. Mijn zoontje was er niet meer… Hoe kon ik dan mijn leven vieren? Dit was mijn eerste verjaardag als mama van twee kinderen en ik kon het maar met één kind vieren. Toch zette ik mijn beste beentje voor en vierde zo goed en kwaad als het ging mijn verjaardag.
Sinds die eenendertigste verjaardag voelde mijn verjaardag anders. Incompleet. Misschien zelfs wel zinloos. Hoezo iets vieren… Met ieder jaar wat ik ouder werd, ging mijn kind voor mijn gevoel verder bij mij vandaan.
En dat heb ik nu nog steeds. Inmiddels ben ik mama van drie kinderen, maar ook op deze vijfendertigste verjaardag mist er een kind. Een zoon, mijn zoon. Maar er zijn nog twee kinderen en daarvoor ga ik door. Het leven moet weer leuk zijn en dat is het ook. Er zijn echt weer mooie momenten en dat is iets om te koesteren. Maar in de afgelopen vier jaar ben ik denk ik wel behoorlijk ouder geworden. Eerlijk gezegd durf ik de foto’s van toen en nu niet naast elkaar te leggen, want ik denk dat er best een groot verschil is. De afgelopen vier jaar zijn ongetwijfeld terug te zien in mijn gezicht. Maar ergens mag dat er ook zijn! Het leven maakt mij tot wie ik ben en hoe ik eruit zie.
Het is een mooi moment van besef, zo in de vroege ochtend, maar naast gemis zijn er dus ook twee lieve kinderen die niet kunnen wachten om de verjaardag van hun mama te vieren! Die liefde is zo voelbaar en mooi! Dus kom maar op met de feestvreugde en het ontbijt op bed. Kom maar op met die afgebakken broodjes met hagelslag, want ik ben er klaar voor. HOERA, er… is er één jarig…
Mama van een sterretje
Over Diane
Diane de Ru, getrouwd en moeder van drie kinderen. Ze beschrijft momenten waarin Mees*, haar sterrenzoon, onderdeel van haar leven en gezin is en blijft. In haar blogs wil ze laten zien hoe haar 'nieuwe' leven er na het overlijden van Mees uitziet.