Ik pak je uit je mandje. De eerste dag vond ik het spannend, zo’n klein pasgeboren baby’tje. Inmiddels weet ik hoe je voelt en hoe ik je het beste vast kan houden. Ik geef je een kusje op je kleine neusje. Wat ben je schattig, wat ben ik trots. Dan leg ik je terug. Het is warm buiten en dat is niet goed voor je. Ik leg de icepacks goed onder je kleine lijfje. Nog een klein kusje dan…Steeds weer beseffen we dat we nooit meer de kans krijgen om nieuwe herinneringen te maken. Dat doet pijn. Mijn hart blijf gehavend, ook na al die tijd. We kregen precies één week om je aan te raken, je geur op te snuiven en urenlang naar je te kijken. Je in onze armen te houden, een foto te maken en tegen elkaar te zeggen hoe mooi je was. Precies één week om jou in ons op te nemen en de beelden in ons hoofd te prenten. De rest van ons leven moeten we het doen met de schaarse herinneringen die we maakten in deze ene week. Jouw foto’s zijn ons dierbaar, we kunnen ze nooit opnieuw maken. Zelfs de bewogen en mislukte foto’s zijn een belangrijk onderdeel van onze kleine verzameling met herinneringen aan jou. Ze zijn niet mooi genoeg om af te drukken of te delen, maar er komt nooit meer een foto bij en dat maakt dat ik ze bewaar.
Eén week precies, zoveel weken te weinig. Het blijft pijn doen, ook na al die jaren.
Ik deel jouw foto’s graag. Inmiddels zijn de meeste foto’s al een keer gedeeld. De foto’s zijn als het ware op geraakt. Daarom deel ik maar weer dezelfde foto’s. De foto’s die voor mij zo dierbaar zijn.
Nooit zal ik de kans krijgen om nog één foto van jou te maken. Alle mijlpalen hebben wij niet meegemaakt. Eerste lachjes, hapjes of stapjes. Een eerste schooldag, sportdag en kinderfeestjes. Terwijl mensen de mijlpalen delen van hun kindje dat groeit, is bij ons het enige dat groeit het gemis, de tijd en het verder verwijderd raken van dat laatste moment met jou. Het moment waarop we jou nog heel dichtbij ons hielden. Waar andere ouders hun kindje steeds beter leren kennen en leren wat hun kindje leuk vindt, raken wij steeds verder verwijderd van de herinneringen aan jou. Ik weet steeds minder goed hoe je rook, hoe warm je was toen je net geboren was en hoe koud je was toen we afscheid moesten nemen en we jouw mandje voor de laatste keer sloten. Ik kan mij steeds minder goed herinneren hoe alles was.
Vandaag zou je 8 jaar worden, liefje. Ik mis je nog elke dag. Ik mis je mooie neusje, je lange vingertjes. Ik mis je lichaampje in mijn armen dicht tegen mij aan. Ik mis je geur, terwijl ik eigenlijk niet meer weet hoe je rook. Een traan rolt over mijn wang, omdat het voor altijd zo oneerlijk blijft dat we jou moesten laten gaan. Omdat we nooit meer een herinnering erbij kunnen maken. Omdat je foto’s op zijn geraakt. Omdat je niet opgroeit in ons gezin. Omdat het zo anders had moeten zijn.
Ja liefje, jij bent ons grote gemis, vanaf het moment dat we jou moesten laten gaan en tot de dag dat ik mijn laatste adem uitblaas. Ik mis je voor altijd en elke dag weer.
Over Roos
Roos Bodewes: 35 jaar en mama van Lev* (‘15) Sam Ezra (’16) en Eden Lev (’18) werkt als casemanager voor Jeugdzorg. Ze geniet van het samenzijn met haar gezin, familie en vrienden. Roos bezoekt graag festivals en gebruikt haar vrije tijd om te fotograferen, schrijven en koken. Het thuis gezellig maken is iets wat zij belangrijk vindt.