Het nieuwe huis, met jouw kamer en jouw bedje en alles wat we voor je hadden gekocht. Nu slaapt je zusje in jouw bedje en speelt zij met jouw knuffels. Zij draagt jouw kleding en we wandelen met jouw kinderwagen.
Maar niet alles wordt gebruikt. Nog zoveel spulletjes die van jou zijn en voor mij zoveel waarde hebben. Nu moet ik ze inpakken en meenemen. Ik vind het moeilijk om ze aan te raken, het doet me zo veel pijn. Ik wil zo voorzichtig mogelijk met jouw spulletjes zijn, om niks kapot te maken.
De doos met jouw geboortekaartjes, het dekentje dat over je kistje lag, de hydrofiele doek die in het ziekenhuis bij je hoofdje lag, de usb-stick met de afscheidsdienst, een knuffeltje, de gipsafdrukjes van je handjes en voetjes, een plukje van je haar… Zomaar wat dingen die ik met alle zorgvuldigheid inwikkel en voorzichtig in verhuisdozen leg. Bij alles wat ik vastpak voel ik de pijn van het gemis. Het verdriet, de onzekerheid en de boosheid zijn zo diep in me geworteld dat ze onderdeel zijn geworden van mijn persoonlijkheid.
Verhuizen is intens. En zeker als je geconfronteerd wordt met de spullen die je zó veel waard zijn. Het voelt bijna respectloos om alles in een doos te vervoeren. Daarom heb ik de urn en het beeldje van jouw handen en voeten op mijn schoot meegenomen in de auto. Het zijn een paar van de laatste dingen die overgaan naar het nieuwe huis. Ik houd ze tijdens het rijden op mijn schoot. Het is maar 500 meter. Ik start de auto en rijd weg. Als ik de straat uitrijd schijnt de zon vol in m’n gezicht. Het is 16.30 uur en de zon gaat bijna onder. De hemel kleurt oranje en de zon komt tussen de wolken vandaan. Ze schijnt vol in mijn gezicht. Alsof jij wilt zeggen: “Het is goed mam, ik ga met je mee.” Ik knipper, veeg een traan van m’n wang en zeg hardop: “Je hebt gelijkt, je gaat altijd met me mee.”
Jouw naam betekent “zon”. En af en toe trakteer je mij op zo’n mooi, uniek moment waarin mijn wereld even stilstaat en ik alleen maar dankbaar kan zijn voor een teken van jou. Een teken van mijn lieve zoon uit de hemel. Hij die er elke dag is en elke dag met mij meegaat.
Hij hoeft niet te verhuizen, want hij woont in mijn hart.
Over Patricia
Patricia Vos is 32 jaar en moeder van Ravi Fox* ('21) en Amy Fox ('22) en woont samen met haar vriend en dochter Amy in een nieuwbouwhuis in Waddinxveen. Samen met haar gezin, familie en vrienden probeert ze het leven te vieren. Ze schrijft over de allerlaagste dingen waar zij als moeder met/zonder kind tegenaan loopt of beleeft.