Elk jaar reed ik tijdens mijn vakantie door de rätoromanische Schanfigg valei. Daar passeerde ik telkens een imposant chalet. Op de helderwitte muur van het chalet, onder de met sneeuwde bedekte dakranden van het zadeldak, was in grote letters te lezen “Fürcht nicht die Welt, greif tapfer an”. Wees niet bang voor de wereld, ga moedig ten strijde. Het waren exact deze woorden die de afgelopen maanden steeds in mij omhoog plopten.
Hoe gemakkelijk is het om in tijden van crisis naar ‘tegelspreuken’ te grijpen zou je kunnen zeggen. Waar. Als je alleen de spreuk leest, dan is dat inderdaad heel erg gemakkelijk. Maar verder gaan dan technisch lezen, en de woorden die je leest echt tot je door te laten dringen, dat vraagt een grotere inspanning. Waarom zou je de moeite doen voor deze inspanning? Als het leven toch zwaarder en zwarter lijkt dan je graag zou willen. Wat kunnen woorden dan bieden aan je verstoorde bestaan? Doen een paar woorden op een ‘tegel’ of op een ‘huis’ nou serieus enige goed aan hoe het nu met jou gaat? Serieus? Mijn antwoord is een volmondig ‘ja’! Wel onder één voorwaarde: schilder de woorden in je hoofd tot dat wat je kunt en wilt bereiken. Ga moedig ten strijde.
Het afgelopen jaar was voor de meeste van ons een bijzonder jaar. De lockdowns en alle berichten via de media veroorzaakten vaak onrust, onvrede en ongerustheid. Ouders van een overleden baby, kort of langer geleden, kennen in feite al het gevoel van lockdown. Starend vanuit je bubble, in je eigen ‘vissenkom’ van rouw zag je na het overlijden van je baby, de wereld aan je voorbij gaan. Iedereen bewoog en jij – ogenschijnlijk – stond stil. Met het gevoel van geamputeerde armen en benen en een uit je lichaam gerukt hart, onderging je het leven. Je stond op, at, dronk, deed wat er van je verwacht werd, maar sleepte je in feite door het leven.
Deze Covid lockdown is anders. Want bijna iedereen stond stil. Was gedwongen om stil te staan. Ook al is het voor mij meer dan 21 jaar geleden dat ik mijn eigen ‘lockdown’ heb ondergaan na het overlijden van Carel, toch kwam er een licht gevoel van triomf in mij omhoog toen de wereld in lockdown ging. Hé, dit kan ik. Dit heb ik eerder gedaan. Die ‘bubble’ voelde als een soort van thuiskomen, als een met 1-0 voor staan’. Is veerkracht waarachtig een spier die in tijden van crisis herkend wordt? Wat heeft mij toen geholpen en gaat mij nu weer helpen?
Terug naar het chalet. Wees niet bang voor de wereld, ga moedig ten strijde. Die woorden op dat huis in de sneeuw. Schilder ze aan de binnenkant van je voorhoofd. En dat kan prima vanuit je eigen ‘chalet’ (grappig woordweetje: het woord ‘chalet’ komt van het Latijnse woord casalis, dat schuilplaats betekent). Maar pak wel aan. Ga ten strijde, heb voor angst geen ontzag en gebruik je moed. Want ja, veerkracht is inderdaad een spier die jij beheerst, wellicht als beginner of als een ouwe rot.
Ik wens je voor 2021 moed en (veer)kracht, liefde en gezondheid, vanuit je eigen chalet, met in je hart al je dierbaren.
Lieve groet, namens het bestuur van Stille Levens
Jeannette Rietberg
Jeanette Rietberg is voorzitter van Stille Levens, auteur & publicist en, boven alles, moeder van Carel*