Dit was hét moment waar ik zo naar had uitgekeken. We mochten naar huis met onze baby. Vanaf de eerste keer in het ziekenhuis was dit fenomeen mij al opgevallen. Pas bevallen moeders die vermoeid maar stralend van geluk door hun partner in een rolstoel uit het ziekenhuis worden gereden. Met een zware maxi-cosi op schoot en een dik ingepakte baby. Zo’n klein, schattig, slapend mensje die zich totaal niet bewust is van de wereld om zich heen. Iedereen probeert stiekem een glimp op te vangen van zo’n klein wonder. Pasgeboren baby’s hebben een enorme aantrekkingskracht. Mijn moment kwam ook. Alleen verliep het net iets anders dan bij de moeders die mij waren opgevallen.
Ik werd door mijn man voortgeduwd. In een rolstoel. Maar zonder maxi-cosi. Ik ontweek de blikken van de mensen om mij heen. Ik kon alleen maar zachtjes huilen en de weg naar de uitgang leek een eeuwigheid te duren. Niemand zag dat ik ook moeder was geworden. Niemand keek überhaupt naar me. Ik had geen schattige baby om mee te showen. Wij hadden onze maxi-cosi helemaal niet nodig. Wij haalden onze baby op bij de achteruitgang. Bij de deur van het mortuarium. Ik kreeg mijn prachtige volmaakte zoon op schoot. De man van het mortuarium had het dekentje een beetje over zijn gezicht gedaan. Alsof niemand hem mocht zien. Ik sloeg het gelijk terug. Hugo was warm ingepakt, maar ik voelde zijn koude lijfje er dwars doorheen. Zwijgend zaten we op de achterbank van de auto van de mevrouw van de uitvaartzorg. Ze bracht ons naar huis.
Het was een korte rit. Ik probeerde het bewust mee te maken. Ik kreeg tenslotte maar één kans. We kwamen aan bij ons appartement waar we nog 2 trappen naar boven moesten. Ik hoopte zo dat we niemand tegen zouden komen. Hoe vertel je iemand die je enthousiast begroet en naar je baby wilt kijken dat hij niet meer leeft?
Eenmaal binnen installeerde ik me op de bank. Het voedingskussen dat klaar lag kwam toch nog van pas. Ik bleef maar kijken naar mijn mooie mannetje. Wat was het oneerlijk dat hij zijn oogjes nooit open zou doen. Dat hij maar een paar dagen in zijn eigen kamertje zou liggen. We maakten zijn bedje op zoals we dat ook gedaan zouden hebben als hij wel was blijven leven. We waren thuis. Met onze baby. Maar het leek in het niets op het plaatje zoals ik het me al die maanden had voorgesteld.
Hiske Kuilman is 33 jaar en moeder van Hugo*, Hanna en Juul. Hugo werd volkomen onverwacht stil geboren na een voldragen zwangerschap van 41 weken.