Blog

Achter in onze tuin is een drassig, donker hoekje. De paar grassprieten die er staan hebben het zwaar. Onze hond rent er graag heen om modderpoten op te doen en die daarna wild over het vloerkleed uit te smeren.

Dat hoekje heeft een plek in mijn hart. Het is de plek van onze dochter. Vlak nadat we hoorden dat haar hartje niet meer klopte, ontdekten we daar één sneeuwklokje. Moederziel alleen. Het eerste sneeuwklokje in de wijde omgeving.

Drie maanden later, op de uitgerekende datum, piepte op dezelfde plek één sneeuwklokje uit de grond. Het was april, ver na de bloeitijd.

Sindsdien zijn mijn man en ik altijd op zoek. Naar het symbool van ons kindje, van hoop en onschuld. We vullen ons huis met sneeuwklokjes. Je vindt ze op het ingelijste geboortekaartje. Je ziet een vilten sneeuwklokpoppetje op de plank pronken. Als we een kaart schrijven staat daar een sneeuwklokje op gestempeld. En vanaf januari is het speuren. Op de fiets kijken we of de witte bloempjes al tevoorschijn komen. We delen foto’s van vroege vondsten met elkaar. Ik zou zó een kaart van de omgeving kunnen tekenen. Een sneeuwklokjesplattegrond.

Januari en februari zijn nu achter de rug. We hebben honderden, misschien wel duizenden sneeuwklokjes begroet. Dat zet me aan het denken. Waarom is het zo fijn om een symbool voor mijn dochter te hebben? Ik denk dat het met meedragen te maken heeft.

Na de geboorte heb ik mijn dochter vastgehouden en haar gezichtje ingeprent. Dat beeld van haar is bevroren. Ze wordt niet groter. Maar in gedachten groeit ze. Ik blijf haar ontmoeten in de kleine dingen. Met elk sneeuwklokje is het alsof ze bij me is. Een glimlach geeft.

Ik kan geen foto van mijn kindje naar mijn familie sturen. Maar wel een plaatje van een berm, besneeuwd met klokjes. “Kijk allemaal, ze is er!” Ze bestaat anders nu, maar ze bestaat nog.

Ik open Whatsapp en zie dat mijn moeder een foto deelt. Ze is een truitje aan het breien met een prachtig patroon van sneeuwklokjes. We dragen ons kindje niet alleen mee.