Buiten is alles alweer helemaal gezellig. Overal zie je lichtjes en je voelt de kerststemming in de lucht hangen. Heerlijk de kerstboom optuigen, mijn man voor het karretje spannen om alle lichtjes in de tuin op te hangen en vanaf 6 december non-stop kerstmuziek.
Sinds een paar jaar is hier een taakje bijgekomen. We tuigen tegenwoordig een kerstboompje op bij het graf van Saar. Saar heeft haar eigen boompje met lichtjes op een timer, dat we jaarlijks terugplaatsen,. Het eerste jaar was het snoer te lang en was het dus ook veel te veel licht, daar stonden we samen zo om te lachen.
Kerst is voor ons niet meer hetzelfde. Niet alleen omdat wij nooit helemaal compleet zijn, maar ook omdat 23 december de dag van Saar is. De dagen daarnaartoe voelen zwaar, maar ook vol liefde. Drie jaar geleden liep alles anders en hebben wij kerst in het ziekenhuis en thuis onder een deken doorgebracht. De kerstboom ging de eerste dag dat ik thuis was de deur al uit.
Inmiddels, drie jaar later, is er veel veranderd. Gijs is geboren en over een maand zal ons derde kindje geboren worden. Het gemis rondom Saar is nog steeds enorm en dat is zeker in deze periode van het jaar weer extra voelbaar. Alsof het litteken op mijn hart extra trekt in december. We hopen dat 23 december een dag wordt die wij gaan vieren. Met de kindjes leuke dingen doen, zoals je dat doet met een verjaardag. Een dag met een lach en een traan. Een dag speciaal voor Saar.
Over Tamara
Tamara (1995) is samen met haar man Robin ouders van Saar* (23-12-2020) en Gijs (26-02-2022). Woont al ruim acht jaar in Tilburg maar blijft altijd die ene van boven de rivieren. In de nieuwe versie van zichzelf zijn verdriet en vreugde onlosmakelijk met elkaar verbonden.