Blog

De feestdagen komen eraan. Ik moet blij en gezellig zijn… maar vaak ben ik dat niet.

Het weer wordt onstuimiger en ik word onrustiger. Ieder jaar weer opnieuw.

De feestdagen komen eraan. Wat zijn het er veel. Ik realiseerde mij eigenlijk nooit zo goed dat de ‘ feestdagen’ voor zoveel mensen ook heel moeilijke dagen zijn. Het woord ‘feestdag’ impliceert in mijn ogen ook dat ik dan blij en gezellig moet zijn, maar vaak ben ik dat helemaal niet.

Ik vind de ‘feestdagen’ sinds Juliëtte er niet meer is helemaal niet zo’n feest. Het zijn eerder rouwdagen. Alsof die er nog niet genoeg in het jaar zijn.

Ik herinner mij de eerste Sinterklaas nadat Juliëtte was geboren en overleden nog zo goed. Ik stond daar met mijn twee levende kinderen in de menigte. Overal lachende en blije gezichten. Overal baby’s. Overal geluk. Ik voelde mij steeds zieker en zieker worden.

Kon dan niemand zien dat ik helemaal niet blij was? Dat ik zo ongelofelijk veel pijn had van het gemis van het kindje, dat hier bij ons in de kinderwagen had moeten liggen? Zagen ze dan niet dat ik alleen een masker had opgezet voor de kindjes die ik bij mij had? Ik wilde het wel uitschreeuwen: “Ik heb nóg een kindje! Zien jullie niet dat ik haar mis?”

Maar nee, daar was het niet de plek en de tijd voor. Ook al voelde ik zelf het bloed uit mijn gezicht wegtrekken, was ik lijkbleek, ik had kennelijk een enorme glimlach op mijn gezicht staan. Ja, het leek voor de buitenwereld alsof ik het feestje meevierde, want zo hoorde het… vieren op een feestdag.

Ik ervaar de intocht, het schoentje zetten en het dichten nog steeds als pijnlijk. Na zeven jaar weet ik ook niet meer zo goed wat ik voor Juliëtte op deze dagen moet kopen. Voorheen kocht ik babydingetjes voor haar. Een kerstbal, een konijntje onder de kerstboom, een beeldje van een engeltje voor in de kast. Maar de kasten worden voller en het besef dat zij niets met de cadeautjes doet wordt steeds duidelijker. Ik worstel ermee. Niets voor de Sint voor mijn allerliefste meisje-bij-de-sterren kopen is geen optie, maar als ik dan weer in de winkel sta te draaien, te twijfelen, na te denken… voel ik mij weer verslagen. Want tja, wat koop je voor een kind dat er niet meer is?

Ondertussen gaan de gedachten in mijn hoofd op en neer. Voor de andere kinderen kijken we het Sinterklaasjournaal. Juliëtte zou 7 zijn geweest. Het laatste jaar wellicht dat ze in de Sint zou geloven. Opnieuw gaan alle ‘wat als’-vragen door mijn hoofd. Het is zinloos en ik doe mijzelf iedere keer weer meer pijn door mij af te vragen hoe ze zou zijn, wie ze zou zijn. Ik besluit dat ik op dit moment alleen de schoencadeautjes ga kopen. Het kopen van alle cadeautjes voor de kinderen is te pijnlijk.

Nog niet vandaag. Ik ben er nog even niet klaar voor. Schoentje zetten, nee, dat kan ze echt niet. Ze heeft immers nooit schoenen gehad. Morgen is een nieuwe dag. Dan ga ik weer nadenken over hoe dit jaar de Sint eruit moet zien.