Blog

Het is ergens midden november, als de feestdagen nog voor de deur staan. Ik ben op zoek naar wat oude foto’s voor een cadeautje. Ik heb er zin in dit jaar en voor ik het weet breekt de decembermaand aan.

Ik kijk er voor het eerst weer een beetje naar uit, maar als het zover is werkt mijn gevoel niet mee. Er landt een zware deken op mijn schouders. Ik heb een naar gevoel in mijn buik en op sommige dagen wil ik het liefste de dekens over mijn hoofd trekken.

Ik weet niet precies waarom dit gebeurt, maar onbewust weet ik het natuurlijk wel. In december is het immers bijna januari, bijna 7 januari, de geboortedag van onze lieve Simon.

Ik zoek verder naar wat oude foto’s als mijn blik blijft hangen op die ene foto. Die ene foto van 6 januari 2018, de foto waarna alles anders werd. Er valt een traan op mijn scherm terwijl ik naar mezelf kijk, naar de vrouw op die foto, die nog niet weet dat twee minuten later alles anders zal zijn.

6 januari 2018

Ik lig nu twee dagen in het ziekenhuis. Na een goede controle, met een mooie hartactie van Simon in mijn buik, gaan we even van de afdeling af. Het is fijn om wat afleiding te hebben. We gaan naar het restaurant beneden in het ziekenhuis. We rollen door de gangen en hebben best lol, zo onhandig rijdend met de rolstoel en de infuuspaal. Onderweg zeggen we de mensen die we tegenkomen vrolijk en lachend gedag. Beneden bestellen we wat te drinken en wat lekkers. We maken een vrolijke foto, die we doorsturen aan vrienden en familie en schrijven daarbij dat de controle van onze baby zojuist goed was.

Maar twee minuten nadat we de foto hebben verstuurd wordt alles anders.

Ik krijg enorme buikpijn en ik wil terug naar de kamer. We laten de koffie, thee en cake staan en gaan op weg naar de lift. We rollen over de tegels van het ziekenhuis er zitten soort ribbels op de tegels waardoor ik het gevoel heb dat we op een enorme hobbelige weg rijden. Ik krijg steeds meer pijn en ik voel dat het warm wordt. Dit is niet goed, verlies ik bloed? Of is het vruchtwater? We zijn bij de lift en drukken wel tien keer op de knop, ook al heeft dit geen zin we willen dat de lift zo snel mogelijk komt. Weer op de afdeling loopt er een verpleegkundige mee naar mijn kamer. Ik wil opstaan om op het bed te gaan liggen als ik het vruchtwater langs mijn benen voel lopen. Op dat moment hoor ik niets meer van wat er om mij heen gebeurt.

Ik besef meteen wat dit betekent: we gaan ook dit kindje verliezen. Ik schreeuw het uit en zak in elkaar. Ik word op bed geholpen en de arts is inmiddels ook in de kamer. Als ik wat rustiger ben wordt er een echo gemaakt. Ik kijk naar het scherm en zie het meteen: er is geen vruchtwater meer, het is helemaal mis. Het hartje van Simon klopt, maar hij heeft geen enkele kans meer. Ik ga veel te vroeg bevallen en Simon heeft hierdoor geen enkele kans. Diezelfde avond overlijdt Simon en de volgende dag op 7 januari wordt onze lieve Simon geboren.

Ik veeg de tranen van het scherm en kijk weer naar de foto van mezelf van zes jaar geleden, vlak voordat de bevalling zich te vroeg aandiende. Ik kijk in mijn ogen, die daar nog niet weten wat er de komende uren gaat gebeuren.

Toen Simon geboren werd stortte mijn hele wereld in. Hoe kon dit gebeuren? Wat was er mis met mij? Ik wist niet of ik het aankon, eigenlijk dacht ik op dat moment dat ik het niet aan kon. Kon ik maar tegen mij jongere zelf op de foto zeggen dat het uiteindelijk zou lukken om de draad weer op te pakken. Misschien niet zoals vroeger, en soms ben ik de draad echt nog weleens eventjes kwijt, maar ik vind hem altijd weer. Stapje voor stapje en dag voor dag.

Het is nu zes jaar geleden dat we ook Simon verloren. Zes hele jaren zonder Simon bij ons, maar ook zes jaren waarin Simon zijn eigen plek in ons leven heeft gekregen. Ook al is hij niet hier, hij hoort er altijd bij.

De weken voorafgaand 7 januari zullen altijd wat met mij blijven doen. Ik zal nooit meer dezelfde zijn, maar dat is oké. Op 7 januari krijg ik weer wat meer lucht, dan is het zijn dag en dat is een fijne liefdevolle dag, de dag van Simon.

Ik hou van je, lieve Simon. Voor altijd.