Blog

Ik kijk naar het vuurwerk in de lucht. De mooiste kleuren spatten uiteen. De oorverdovende knallen laten me rillen.

Het jaar is om, weer een jaar voorbij. We houden elkaar vast en kussen elkaar het nieuwe jaar in.

Na weken vol lichtjes en warmte voelt januari voor mij koud en kil. Januari is niet mijn maand. Dat is het nooit geweest.

Dat gevoel is alleen maar versterkt nadat we afscheid moesten nemen van jou, onze lieve Lev. Elk nieuwe jaar is weer een jaar verder verwijderd van jou. Opnieuw een jaar zonder jou, iets dat nooit went.

Bij de start van het nieuwe jaar komt het besef dat alle momenten weer voorbij gaan komen. Al die herinneringen op bepaalde dagen.

Gevoelens die ik opnieuw ga ervaren en gedachten die mijn hoofd weer zullen vullen.

Van de eerste echo tot het voorbereiden op een heel bijzonder jaar.

Het jaar waarin wij ouders zullen gaan worden. Het verlangen dat groeit met de dag. Het verlangen naar jou in onze armen.

Ons kindje, ons geluk.

Het zijn herinneringen aan momenten die ik me amper nog kan herinneren zonder de pijn.

Het verlangen dat omsloeg in verdriet. Die ene bewuste dag. Terwijl alles en iedereen door bleef gaan stond onze wereld stil. Die ene bewuste dag. De dag dat alles anders werd.

Er was geen wiegje dat gevuld werd in de maanden die volgden. De kleertjes bleven ongedragen in de kast. De zorgvuldig uitgekozen knuffeltjes werden niet geknuffeld en op de schommelstoel werd niet geschommeld. De feestdagen vierden we zonder jou maar met jou. Je kreeg je plek in ons gezin. Er was een kaars op een kastje, een foto aan de muur, een speciale kerstbal in de boom.

Maar bovenal waren er gemis en vier heel lege armen.

Alle dagen en herinneringen gaan weer voorbij komen. Iets dat niet stopt zolang de tijd door blijft gaan. De herinneringen vervagen steeds een beetje meer, maar het gevoel blijft.

We gaan ook dit jaar weer vol liefde tegemoet. Januari gaat voorbij en de zin in een mooi jaar wordt steeds groter.

Een jaar zonder jou, maar met jou.