Blog

Op zoek naar dat groene vest en zijn blonde koppie. Ik ben hem kwijt. Hij was net nog hier. Ik kijk heel even de andere kant op en… weg! 

Complete paniek overvalt me. Ik loop in vlot tempo een rondje en zie hem nergens. Nog maar een rondje. Hij was net bij de glijbaan. Eerder waren we bij de ballenbak. Daar nog maar eens kijken … nee, nergens!

Ik probeer mijzelf te kalmeren door te denken dat hij er gewoon moet zijn. Nog een rondje. In versneld tempo. Niet nog een kind verliezen. Er is hier ook overal water … 

En daar. In het klimrek aan de andere kant. Zucht. Ontspan. Hij is gewoon hier. 

Ik vind dat het moeilijkste wat er is: die onlosmakelijke angst. Dat het lijkt of er weer iets vreselijks staat te gebeuren. 

Of het loslaten. Het vertrouwen hebben dat het wel goed komt met mijn andere kinderen. In dit geval met mijn regenboog. Mijn oudste zoon. Geboren na zijn stilgeboren zus. 

Hij is ontzettend avontuurlijk. Ziet geen gevaar en stapt in zeven sloten tegelijk. Ik zeg ook wel eens: een olifant in een kast met porselein. Altijd is er wel iets. Of er gaat weer wat kapot. Ik heb gemiddeld vijf hartaanvallen per week. 

Soms denk ik: heeft hij mij iets te leren of te laten zien? Houdt hij mij een spiegel voor? Dat het leven kwetsbaar is en blijft? Dat hij mij alert en gaande houdt? Anders was ik misschien allang ingestort in de tijd erna? 

Ik weet het niet. Vertrouwen hebben kan ik met de tijd wellicht leren. Wat ik denk ik wel weet, is dat ik nooit zal leren loslaten …

Misschien pas als loslaten betekent dat ik ooit mijn meisje weer zal zien.