Blog

“Mama, ik heb toch nog een broer! Dat is Mees, toch? En die is dood en zit in het hart op de kast, toch?” roept ons kleinste ventje zo even door de kamer. Ik ben net wakker, loop nog rond in mijn badjas en zit nog heerlijk in een wazige ochtendroes. Eigenlijk was ik onderweg naar de keuken om de broodtrommel van ons meisje klaar te maken. Toch denk ik dat het beter is om even terug te gaan naar ons kleinste ventje. Terwijl ik even in mijn ogen wrijf draai ik me om en loop de andere kant op.

Een klein jongetje van drie jaar staat al wiebelend op een stoel voor de kast van Mees. De stoel heeft hij er zelf naartoe geschoven. Hij staat rustig te kijken, maar iets in mij vind dit een beetje eng. Dus ga ik dicht naast hem staan en sla mijn arm om hem heen. We kijken een momentje samen naar alles wat er op de kast staat. Dan vertel ik hem dat hij naast zijn grote zus ook nog een grote broer heeft, Mees. Daarna vertel ik dat Mees is overleden als baby in mijn buik, maar dat hij wel hun broer is. Thuis wonen dus papa, mama, zijn grote zus, zijn grote broer en hijzelf. We zijn met zijn vijven.

Terug naar het moment dat ons kleinste ventje werd geboren.

Een heel fijn moment! Onze regenboogbaby was gezond en wel geboren. Dagenlang keek ik naar hem en knuffelde ik hem. Ik hield hem dicht bij mij.

In die periode kreeg ik regelmatig een berichtje over ons gezin van vier. Iets wat natuurlijk lief bedoeld was, maar wat me enorm verdrietig maakte. Alsof Mees er niet bij hoorde. Alsof hij er nooit was geweest.

Natuurlijk waren er ook vele momenten dat het anders ging. Zo was er een vriendin die met al onze voornamen een kunstwerk had gemaakt en ook Mees hierin had verwerkt. Dat maakte me zo blij!

We waren door de komst van ons kleinste ventje met z’n vijven. Punt.

En nu sta ik met dit regenboogmannetje voor Mees’ kast en lijkt hij ineens te beseffen dat we met z’n vijven zijn. Bij dit besef verdwijnt de ochtendroes. Dit is zo belangrijk voor mij! Dat onze kinderen weten wie hun broer Mees is en dat deze broer er helemaal bij hoort. Hoe de buitenwereld er soms ook naar kijkt, wij weten zelf hoe het zit.

Ik geef hem een dikke knuffel en til hem op. Op een ander moment zal ik hem vertellen waarom Mees in het hart zit en wie zijn grote broer was. Met ons kleinste ventje op mijn arm loop ik richting de keuken waar ons meisje het ontbijt al aan het regelen is. Ik zie de broodtrommel en weet weer wat ik van plan was om te doen. We gaan na dit mooie momentje weer door met de dagelijkse gang van zaken.

Diane, mama van een sterretje