Blog

9 oktober 2021.

”Willen jullie hem ook een naam geven?” Alsof we daar nog over na moeten denken! Natuurlijk krijgt hij een naam, een naam die hij al had voor zijn geboorte en die we nu uit mogen spreken. ”We willen hem Samuel noemen,” zeggen we tegen de verpleegkundige. ”Sá-mu-el,” herhaalt ze op een gedragen toon, ”wat een prachtige naam.” We zijn trots dat zijn naam nu echt aan hem verbonden is, aan dat mooie, lieve jongetje. We zeggen het tegen elkaar: ”Het ís ook een Samuel.” Zijn naam past bij hem. Hij is hem op het lijf geschreven.

Voor ons is zijn naam een bewuste keuze. We hebben ervoor gekozen om geen familieleden te vernoemen. Veel gelovige ouders geven hun kindje een naam van iemand die een rol speelt binnen de religie. Dit is voor ons niet perse een must, maar in het geval van Samuel wel toepasselijk. ‘Samuel’ betekent ‘van God gebeden’. In de Bijbel staat het verhaal van een vrouw die jarenlang uitkeek naar een kindje, dat maar niet geboren werd. Ieder jaar vroeg ze in de tempel aan God of ze een kindje mocht krijgen. Tot ieders verrassing werd haar gebed verhoord en noemde ze haar zoontje ‘Samuel’. Dit verhaal spreekt ons aan, omdat wij ook al langere tijd uitkijken naar een kindje. Als het een jongetje wordt, zal het de naam Samuel dragen.

13 oktober 2021.

”Willen jullie hem ook een naam geven?” Uiteraard! We hebben vier namen bedacht: twee jongensnamen en twee meisjesnamen. Steeds waren we ervan uitgegaan dat één van de twee sowieso een jongetje zou zijn, puur gevoelsmatig. Nu hebben we twee zoontjes ontvangen. Ook dit tweede jongetje is lief en prachtig. Een heel ander mannetje dan z’n broer en toch… en toch: ze horen bij elkaar en bij ons! ”Dit is Matthias,” zeggen we trots. ”Wat een mooie naam! Schrijf ik het zo goed?” De verpleegkundige schrijft zijn naam op een kaartje. Ja, goed geschreven. We kijken elkaar aan en zeggen: ”Ja, dit is Matthias!”

De naam ‘Matthias’ ligt in dezelfde sfeer als die van Samuel. ‘Matthias’ betekent ‘geschenk van God’. En zo ervaren we dat ook. Ons gebed is dubbel verhoord! Samuel en Matthias, een twee-eenheid, maar allebei ook unieke mensjes. Net als wij, hun ouders.

Wat is het ontzettend treurig dat hun namen nooit zullen vallen op het schoolplein, op hun verjaardagsfeestjes, tijdens het spelen op straat. Dat wij ze nooit zullen roepen voor het eten, of wanneer ze naar bed moeten. Of als we op het strand zijn: ”Matthias, wat heb je een mooi kasteel gebouwd!” en: ”Samuel, heb jij die zeester gevonden?” Des te meer is het zo goed en fijn om – ook al zijn ze niet fysiek bij ons – toch hun namen te blijven noemen, letterlijk ook. Dat is niet raar of ongepast. Dat is het wel als hun namen expliciet niet worden genoemd. En dat is helaas vaker regel dan uitzondering. Alsof Samuel en Matthias en al die andere stil geboren kindjes er niet meer mogen zijn. Alsof ze er nooit geweest zijn. Maar ze zijn er wel geweest. En ze zijn er nog steeds. Ze leven voort in ons hart en leven. We zijn het aan hen en aan ons als ”sterrenouders” verplicht om hun namen te blijven noemen. Dat zijn ze waard!

”Willen jullie hem ook een naam geven?” Ja, natuurlijk! Een naam voor een kindje om nooit te vergeten, om te koesteren. Een naam om nog eens te spellen en uit te spreken.

We noemen hem Samuel.

We noemen hem Matthias.