Blog

Vandaag mag mijn nichtje afzwemmen voor haar A-diploma en ik wil als verrassing gaan kijken. Ik knip een stuk cadeaupapier van de rol en pak het cadeautje voor mijn nichtje in. Ik moet opschieten want ik ben al laat. Gelukkig is het zwembad dichtbij en ben ik er zo. Tijdens het inpakken flitsen er opeens gedachten door mijn hoofd. Als Saar nu nog geleefd zou hebben zou zij ongeveer dezelfde leeftijd hebben als de kinderen die nu mogen afzwemmen. Zou Saar dan ook hebben afgezwommen?

Ik denk aan Saar. In gedachten zie ik haar voor me in haar schattige badpak, versierd met leuke ruches. De gedachten razen door mijn hoofd, maar ik geef er geen aandacht aan, ik heb tenslotte haast.

Een paar minuten later zit ik op de fiets. Mijn benen voelen zwaar en mijn hart klopt in mijn keel. Ik voel een kriebelend druppeltje zweet over mijn lijf lopen. Wat raar, zo warm is het toch niet? Het voelt alsof ik al een hele tijd hard aan het fietsen ben, maar ik ben pas net een minuut onderweg. Als ik bij het zwembad aankom, zie ik een flink aantal auto’s en fietsen staan. Iedereen is al binnen, het is stil, alleen het geluid van mijn voetstappen over het grindpad zijn te horen. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Ik ben nog op tijd. Ik pak mijn cadeau en loop naar de ingang. Als ik de deur opentrek komt de geur van chloor mij tegemoet.

Dan laat ik de deur met een klap dichtvallen. Ik draai ik me om en loop over het grindpad weg van het zwembad. Ik voel hoe de steentjes door mijn dunne schoenzolen heen prikken tot ik weer bij mijn fiets ben. Zonder na te denken stap ik op mijn fiets en rijd ik naar huis. Het gaat bijna vanzelf.

Eenmaal thuis steek ik mijn hand in mijn jaszak waar mijn huissleutel in moet zitten. Ik voel, maar er zit niets. Ook dat nog, ik ben mijn huissleutel vergeten. Met de zoute smaak van mijn tranen in mijn mond bel ik mijn partner. Gelukkig is hij met onze dochter om de hoek van de straat en zijn ze binnen een paar minuten thuis. Hij vraagt waarom ik al thuis ben en niet in het zwembad. Ik weet het niet, maar ergens weet ik het misschien wel. Het lukte niet, ik kon het niet. Een zaal vol met kinderen die misschien wel vriendjes of vriendinnetjes van Saar geweest zouden zijn. Een zaal vol, maar vooral een zaal zonder Saar. We kletsen over onze lieve Saar en over Boris en Simon.

Eigenlijk werd ik tijdens het inpakken al overvallen door mijn verdriet. Ik kan niet meer voor onze dochter Saar en zoons Boris en Simon zorgen, maar ik moet wel zorgen voor de liefde en het verdriet die ik voor hen voel. Nu ik ruimte aan de liefde, het gemis en verdriet geef, krijg ik letterlijk meer lucht.

We gaan nu samen naar het zwembad. We zijn nog net op tijd om het einde van de les door het raam te zien en we wachten bij de uitgang tot ons nichtje trots met haar zwemdiploma naar buiten komt. Wat een verrassing, dat we daar staan met een cadeau! De volgende keer lukt het mij vast weer om gewoon naar binnen te gaan.