Blog

De maand december ligt weer achter ons. De maand van familie, gezelligheid en samenzijn. De maand die ik beter kan omschrijven als de maand van gemis, pijnlijke reclames en confrontaties. Ik neem de letter F voorzichtig uit de boom en wikkel deze in keukenpapier. De F van onze kleine, lieve Fiene.

Straks wandel ik naar je grafje, waar ik na de begrafenis elke ochtend en elke avond kwam. In de ochtend om je goedemorgen te wensen en in de avond om je welterusten te zeggen. Ik wandel naar je grafje om jouw kerstboom op te ruimen. Het grafje waar ik nu naar toe ga als ik daar behoefte aan heb. Soms elke dag, soms weken niet. “De tijd heelt alle wonden”, zeggen ze dan. “Je moet het een plekje geven”. De tijd heelt helaas niet alle wonden, het wordt wel anders. En dat plekje heb je een week na je overlijden gekregen. Het plekje waar je begraven ligt. Je bent verweven in mijn leven als mijn oudste dochter die voor altijd mijn kleine meisje blijft.

Zodra ik wakker word op nieuwjaarsdag voel ik mij veel lichter. Gek eigenlijk, want op oudejaarsdag wandel ik naar mijn vader om een flink aantal oliebollen en appelbeignets zo uit de frituurpan op te smikkelen. Toch geeft het aanbreken van de maand januari mij rust. Ik voel mijn spieren weer langzaam ontspannen.

Het gemis is er elke dag. Elke dag een beetje anders. Soms wat minder en soms vol trots. Soms veel en soms ondragelijk. Soms met tranen en soms met een glimlach. Het maakt niet uit, het gemis mag er zijn. Het gemis zorgt ervoor dat je voortleeft in mijn gedachten, in mijn hart en in mijn leven.

Zorgvuldig haal ik de lichtjes uit de boom en breng ik de boom naar buiten. Het gewone, iets minder confronterende leven tegemoet.