Categorie: Blog

Ik kijk rond op websites die herinneringscadeautjes verkopen. Ik zoek en ik zoek want ik wil per se iets kopen voor jouw verjaardag.

Stom.. ik hoor mijzelf weer ‘verjaardag’ zeggen. Ik hoor mijzelf in mijn hoofd zeggen dat ik ermee op moeten houden: Juliëtte zal nooit verjaren. Het is haar geboortedag, haar ‘jaardag’.

Het lukt niet. Ik had haar verjaardag zo graag willen vieren, maar ik sta op 3 mei opnieuw met lege handen. Zonder mijn vrolijke, dan zevenjarige dochter.

Geen blij koppie bij het opstaan, geen zenuwen voor het cadeau. Nee, we weten niet eens wat jouw lievelingskleur of lievelingseten zou zijn geweest. Alles is altijd maar gissen.

Ik klap mijn laptop dicht. Ik voel mij boos en verdrietig. Wat had ik gewild dat het leven er anders uit had gezien. Wat had ik gewild dat je niet dood was gegaan, was je nog maar gewoon hier bij mij.

Ik denk terug aan de tijd dat we alleen nog maar wisten dat er iets mis was. Wat hoopte ik dat het niet zo ernstig was en dat het echt alleen de opstartproblemen waren, maar diep in mijn hart wist ik allang dat ik weer afscheid van je moest nemen. Maar dat afscheid kwam veel en veel te snel.

Zeven jaar. Zeven jaar lijkt zo lang, maar is zo kort. Ik zie je nog voor mij als ik mijn ogen sluit. Ik voel je, ik zie mijzelf over je neusje aaien, ik praat tegen je. Tot ik mijn ogen opendoe en alles weer weg is.

Ik moet plannen maken voor jouw jaardag. Ik moet mijzelf vermannen voor je zussen en broertje. Het lijkt of een stem in mijn hoofd zegt dat ik een keuze heb. De keuze om dit zwarte gemis mijn leven te laten overheersen en de keuze om mij te laten omarmen in het roze van jouw liefde. Ik hoop dat die stem in mijn hoofd mijn lieve Juliëtte is, die mij influistert om door te gaan. Met dat idee, mijn lieve Juliëtte, zal ik jou op 3 mei vieren. Jouw liefde, jouw leven en alles wat je mij brengt en hebt gebracht, want ondanks het gemis is het geschenk van jou in ons leven mogen hebben duizenden malen groter.

Binnenkort mag mijn bijna-kleuter naar de basisschool. Ik zie dat hij er klaar voor is, dat hij meer uitdaging goed kan gebruiken. Hij vraagt ook vaak of hij al naar ‘de grote school’ gaat. “Ga ik vandaag naar juffie A.?” vraagt hij dan. “Bijna lieverd, vandaag ga je nog naar juffie J. en juffie L.” is mijn antwoord dan en ik laat hem dan op de kalender zien wanneer hij wél naar zijn nieuwe juffie gaat.

De afgelopen weken voel ik alleen echt een soort weerstand voor het basisschoolavontuur van de bijna-kleuter. Het schuurt en knelt, het voelt ‘effe niet zo lekker’ maar ik kon niet echt bij het gevoel en wist dus ook niet goed waar het vandaan kwam. Tot ik vanochtend, na een minder goede nacht, langs de urn van Ivy liep. Een verdrietig gevoel overviel me en alle stukjes vielen op z’n plek. Ineens kwam er een stukje rouw om de hoek kijken en besefte ik maar weer eens dat er veel meer is dan enkel de liefde die ik voel voor onze prachtige Ivy.

Ik kan me ineens herinneren dat ik het ook al zo lastig vond toen de bijna-peuter naar de peuterspeelzaal ging. Toen voelde ik ook een verdrietig gevoel dat ik maar slecht kon plaatsen. Twee jaar geleden dacht ik nog dat het angst was, angst om de zorg voor hem een paar uur per week uit handen te geven. Maar het is dus rouw, keiharde rouw. Ineens is er verdriet dat verser voelt dan het verdriet dat er al zat. Het is verdriet om de herinneringen die ik niet met Ivy kan maken. Zij ging niet voor het eerst naar de peuterspeelzaal of de basisschool.

De bijna-kleuter en peuter groeien op, ze worden groter, leren meer, kunnen meer. Ze zetten stappen. Hun wereld is steeds een stukje groter, er is ruimte voor nieuwe avonturen en lessen. Terwijl hun wereld zich verder opent, voelt het heel sterk alsof ik wat meer naar binnen moet en wat aan mezelf moet werken. Ik dacht dat ik alles rondom Ivy’s overlijden een plekje had gegeven, maar nu blijkt dat je steeds meer plekjes moet vinden voor het verse verdriet en de rouw die soms gewoon opduikt.

HOERA! Voor mij. Vijfendertig lentes jong en nog geen spoortje van ouderdom te zien. Nou ja… dat hoop ik tenminste. Al weet ik diep van binnen wel dat die kraaienpootjes en die ene grijze haar er toch echt wel zijn.

Jarig zijn is fantastisch! Lekker ontbijt op bed (denk hierbij ook aan de hagelslag op de vers afgebakken broodjes die uiteindelijk in bed terecht komt), mooie tekeningen, cadeautjes en lieve woorden. Een dag vol mooie momentjes en verrassingen van mijn lieve man en kids.

Het is natuurlijk heel fijn dat ik vijfendertig mag worden. Het is niet iedereen gegeven en daar ben ik me enorm bewust van. Maar eerlijk is eerlijk… jarig zijn is al vier jaar niet meer wat het daarvoor ooit was. Uitgebreid en onbezonnen mijn verjaardag vieren is er niet meer bij, want met ieder jaar dat ik ouder word, raak ik verder weg van de herinneringen en momenten met Mees.

Terug naar mijn eenendertigste verjaardag. Mijn eerste verjaardag zonder Mees. De visite kwam binnen en feliciteerde mij. Ze hadden cadeautjes mee en waren in een feeststemming.Er hingen slingers en ik was echt voornemens om er een feest van te maken. Mijn nieuwe motto was immers ‘vieren wat je kan vieren’. Toch vond ik het lastig om mee te gaan in het feestgevoel. Mijn zoontje was er niet meer… Hoe kon ik dan mijn leven vieren? Dit was mijn eerste verjaardag als mama van twee kinderen en ik kon het maar met één kind vieren. Toch zette ik mijn beste beentje voor en vierde zo goed en kwaad als het ging mijn verjaardag.

Sinds die eenendertigste verjaardag voelde mijn verjaardag anders. Incompleet. Misschien zelfs wel zinloos. Hoezo iets vieren… Met ieder jaar wat ik ouder werd, ging mijn kind voor mijn gevoel verder bij mij vandaan.

En dat heb ik nu nog steeds. Inmiddels ben ik mama van drie kinderen, maar ook op deze vijfendertigste verjaardag mist er een kind. Een zoon, mijn zoon. Maar er zijn nog twee kinderen en daarvoor ga ik door. Het leven moet weer leuk zijn en dat is het ook. Er zijn echt weer mooie momenten en dat is iets om te koesteren. Maar in de afgelopen vier jaar ben ik denk ik wel behoorlijk ouder geworden. Eerlijk gezegd durf ik de foto’s van toen en nu niet naast elkaar te leggen, want ik denk dat er best een groot verschil is. De afgelopen vier jaar zijn ongetwijfeld terug te zien in mijn gezicht. Maar ergens mag dat er ook zijn! Het leven maakt mij tot wie ik ben en hoe ik eruit zie.

Het is een mooi moment van besef, zo in de vroege ochtend, maar naast gemis zijn er dus ook twee lieve kinderen die niet kunnen wachten om de verjaardag van hun mama te vieren! Die liefde is zo voelbaar en mooi! Dus kom maar op met de feestvreugde en het ontbijt op bed. Kom maar op met die afgebakken broodjes met hagelslag, want ik ben er klaar voor. HOERA, er… is er één jarig…

Mama van een sterretje

Het is altijd zo ontzettend pijnlijk op de momenten dat ik besef dat het leven gewoonweg doorgaat, terwijl ik het liefst de tijd had stilgezet. De zussen van Juliëtte kunnen goed skiën en ook in mei moet er getraind worden.

Dit jaar valt voor het eerst de training samen met de jaardag van Juliëtte. Ik probeer honderdduizend bochten te verzinnen hoe ik het iedereen naar zijn zin kan maken. Hoe ik ervoor kan zorgen dat ons lieve meisje niet vergeten wordt en hoe ik toch ook tegemoet kan komen aan de wens van haar zussen om te trainen. Het is zo ontzettend druk in mijn hoofd.

We maken plannen, maar eigenlijk voelt alles wat ik doe moeizaam. Het is kiezen, want met het hele gezin naar Oostenrijk om te trainen gaat niet in de meivakantie. Hoe dan ook, we moeten opsplitsen. Al eerder namen we de beslissing dat we met familie en vrienden op haar sterfdag bij elkaar zullen komen. Dit ligt ook dichter bij de verjaardag van het kleine zusje van Juliëtte, maar toch… ga ik er nu allemaal niet te makkelijk aan voorbij?

Eigenlijk is het enige dat ik wil doen gewoon kei- en keihard gillen. Gillen dat het oneerlijk is dat ze niet meer hier is, gillen dat ze niet dood had mogen gaan, gillen dat ik haar zo ontzettend mis. Voor de miljoenste keer kijk ik naar de foto’s, zet ik een van de weinige filmpjes op die ik van haar heb. Waarom heb ik niet meer filmpjes gemaakt, waarom niet nog meer foto’s?

Maar nee, op dat moment was ik alleen bezig met jou. Jou knuffelen, jou aanraken voor zolang dat kon. Wat mis ik mijn kleine lieve meisje toch erg. Wat voel ik me toch incompleet. Ik ben hier, maar toch ook niet.

Bijna zeven jaar verder. Nog altijd geen idee hoe je dit verdriet met je meedraagt. Zeven jaar langs de wanhoop van het blijven zoeken naar jou.

Lieve Fem,

Je bent grote zus geworden! Op 7 februari is je broertje Raf geboren.

De eerste weken met hem zijn voorbij gevlogen. We genieten enorm van hem, vinden het heerlijk om met Raf te knuffelen en kunnen uren naar hem kijken. Wat ben ik blij dat ik zo intens geniet van deze bijzondere periode. Dat ik ervan kan genieten komt ook door jou, lieve Fem. Vanaf het begin ben je erbij, in onze gedachten, maar ook anders…

Hoe jij er ook bij bent? Raf draagt de kleertjes die we voor jou hadden uitgezocht. Hoe fijn vind ik het, dat ze nu toch gedragen kunnen worden. Op zijn kamer staat de knuffel van Nijntje die we voor jou kochten naast de Nijntje die we voor Raf hebben gekocht. Raf ligt in het bedje, de box en de wandelwagen die we al in huis hadden voor jouw komst. De box staat in de woonkamer, onder jouw plekje, daar waar iedere dag het kaarsje bij jouw urn brandt. Zo zijn jullie toch ook dicht bij elkaar. Wat voelt het fijn dat ik jullie zo toch samen kan brengen.

Ook hebben we vorige week een fotoshoot gedaan met Raf. Hier zijn foto’s gemaakt van Raf met jouw knuffeltje (het knuffeltje met jouw geboortegewicht en jouw kleertjes erin verwerkt). Die foto’s zijn me zo dierbaar. Ik ben er trots op: broer en zus samen op een foto. Het raakt me enorm dat we dat op deze manier toch enigszins tastbaar en zichtbaar kunnen maken.

Jouw naam wordt nog steeds iedere, iedere dag genoemd en weet dat we dit blijven doen. Je wordt gemist, nu we je broertje in onze armen hebben nog veel meer. Maar weet dat je erbij hoort en altijd zal blijven horen. En ik weet dan ook zeker dat je trots bent op je broertje.

Heel veel liefs van je moeder.

Lieve Neva,

3 jaar…waar ik in die drie jaar nooit heb gedacht “wat als” of “hoe zou jij …?”, heb ik de laatste maanden vragen die door mijn hoofd schieten. Misschien komt het doordat ik sinds een paar weken een lief levend meisje in mijn armen heb. Een meisje met veel donker haar, net als jij.

Met lange vingers, net als jij.

Is haar lachje net als het jouwe zou zijn geweest? Zouden jouw ogen ook amandelvormig zijn? En net zo helder?

3 jaar … met zonder jou. Laatst heb ik voor het eerst je broertje echt verteld over jou. Verteld dat jouw voetafdruk aan een kettinkje om mijn nek hangt. Verteld bij jouw foto, dat jij zijn grote zus bent. Verteld dat jij dood bent.

3 jaar … Jouw “bestaan” krijgt steeds meer vorm in je fysieke afwezigheid. Het gemis wordt niet minder, het leven eromheen steeds voller en groter.

Wat voelde ik je duidelijk bij de geboorte van je kleine zusje. In me, op me, om me heen. Zo dichtbij. Wat was dat fijn, het gaf me kracht, de kracht die ik nodig had om je zusje geboren te laten worden. Het gaf vertrouwen. Het bracht ook veel tranen en veel gemis. Veel herinneringen aan toen, 3 jaar geleden in kamer 28.

3 jaar… zo kort geleden dat je uit mijn buik kwam, zonder huil, zonder bewegingen. Ik zag het niet, je was het mooiste meisje, zo mooi. En nu zie ik hoe levenloos je lijfje was. Maar je ziel leeft door. In ons gezin, in onze harten.

3 jaar gemis, 3 jaar pijn, 3 jaar liefde, 3 jaar met zonder jou. De liefde is grenzeloos, de liefde is tijdloos, de liefde is wat ons verbindt.

Voor altijd verbonden,

Je liefhebbende mama

‘We kunnen helaas niets doen.’

Als een keiharde dreun komt deze zin binnen. Ik denk: hoezo kunnen jullie niks doen? Jullie moeten ALLES gaan doen en wel NU! Al is de kans nihil, dan kun je achteraf nog zeggen: we hebben er alles aan gedaan. Maar er is geen redden meer aan. Onze kindjes zullen snel geboren worden, veel te vroeg en ze gaan het niet overleven. ‘We kunnen helaas niets doen.’ M’n hart krimpt ineen bij deze woorden. Ik ben me heel bewust van de lading van de boodschap. Niets roes, het komt direct keihard binnen. Ik heb nog nooit zo’n explosie aan verdriet, woede, frustratie, onmacht en angst ervaren als op dit moment. ‘We kunnen helaas niets doen.’ Ja maar, dat KAN NIET en dat MAG NIET! Naast mij zit mijn vrouw, tranen stromen onafgebroken over haar wangen, ze kijkt me verdwaasd en angstig aan. Ze zit in een roes. En zij zal straks moeten bevallen, maar dat mag nog niet. Dat mag nog niet, omdat de dood het dan wint van het leven. Maar toch gaat het gebeuren.

Een paar uur later wordt Samuel geboren. Tegen beter weten in wacht ik op zijn gehuil en bewegende armpjes. Maar hij blijft oorverdovend stil. Mijn hart breekt als ik hem zie. Mijn zoon. Ik wil hem pas over een paar maanden zien, levend en wel. Maar daar is hij al – ‘we kunnen helaas niets doen.’ Ik heb het gevoel buitenproportioneel gestraft te worden. Waarom worden wij zo hard getroffen? Moest Samuel daarvoor wijken?

Ik vind het oneerlijk en onrechtvaardig. Gelaten ondergaan wij alles, maar alles in mij schreeuwt: DOE IETS!! Ik wil dat de artsen ingrijpen, maar ik wil er ook zelf alles aan doen om het dan nog andere ongeboren kindje te redden en mijn vrouw te ondersteunen. Koortsachtig zoek ik naar iets om te doen. Ik ben immers naast echtgenoot nu ook vader geworden en ik wil mijn gezin beschermen. Terwijl ik zelf in de misère zit, wil ik niet bij de pakken neerzitten.

Het verlies van je kind is niet het uitgelezen moment om als man de held uit te hangen, om indruk te maken op je vrouw en je omgeving. Op het moment dat alles onder je voeten wegvalt, ben je niet persé op je best. Dan kan het slechtste in je naar boven komen. Maar parallel aan dat slechte kan ook het beste in je naar boven komen, met als kernwoord L I E F D E. De liefde voor Samuel en het andere, nog ongeboren kindje en de liefde voor mijn vrouw is de reden dat ik blijf bidden, blijf vechten, blijf zorgen en ook: blijf hopen.

In een crisissituatie kun je op verschillende manieren reageren. Vaak hoor je dat je dan vecht, vlucht of bevriest. Ik ervaar al deze reacties. Ik vecht, maar ik wil ook vluchten uit de situatie. Ondertussen onderga ik het ook gelaten en weet ik niet wat ik moet doen. Als pas na vier tergend lange, onzekere dagen ook Matthias stil wordt geboren, handel ik direct, haast routinematig. Ik vecht niet meer om onze zoontjes te redden. Ik bewaak hen wel als een trotse vader. En ik probeer te vechten en te zorgen voor mijn vrouw. De verpleegkundigen vinden dat ik rustiger aan moet doen. Ik probeer het, maar dat valt niet mee. Misschien vecht en zorg ik tegen beter weten in, maar ik doe het uit liefde. En dat blijf ik doen.