Categorie: Blog

Buiten is alles alweer helemaal gezellig. Overal zie je lichtjes en je voelt de kerststemming in de lucht hangen. Heerlijk de kerstboom optuigen, mijn man voor het karretje spannen om alle lichtjes in de tuin op te hangen en vanaf 6 december non-stop kerstmuziek.

Sinds een paar jaar is hier een taakje bijgekomen. We tuigen tegenwoordig een kerstboompje op bij het graf van Saar. Saar heeft haar eigen boompje met lichtjes op een timer, dat we jaarlijks terugplaatsen,. Het eerste jaar was het snoer te lang en was het dus ook veel te veel licht, daar stonden we samen zo om te lachen.

Kerst is voor ons niet meer hetzelfde. Niet alleen omdat wij nooit helemaal compleet zijn, maar ook omdat 23 december de dag van Saar is. De dagen daarnaartoe voelen zwaar, maar ook vol liefde. Drie jaar geleden liep alles anders en hebben wij kerst in het ziekenhuis en thuis onder een deken doorgebracht. De kerstboom ging de eerste dag dat ik thuis was de deur al uit.

Inmiddels, drie jaar later, is er veel veranderd. Gijs is geboren en over een maand zal ons derde kindje geboren worden. Het gemis rondom Saar is nog steeds enorm en dat is zeker in deze periode van het jaar weer extra voelbaar. Alsof het litteken op mijn hart extra trekt in december. We hopen dat 23 december een dag wordt die wij gaan vieren. Met de kindjes leuke dingen doen, zoals je dat doet met een verjaardag. Een dag met een lach en een traan. Een dag speciaal voor Saar.

De feestdagen komen eraan. Ik moet blij en gezellig zijn… maar vaak ben ik dat niet.

Het weer wordt onstuimiger en ik word onrustiger. Ieder jaar weer opnieuw.

De feestdagen komen eraan. Wat zijn het er veel. Ik realiseerde mij eigenlijk nooit zo goed dat de ‘ feestdagen’ voor zoveel mensen ook heel moeilijke dagen zijn. Het woord ‘feestdag’ impliceert in mijn ogen ook dat ik dan blij en gezellig moet zijn, maar vaak ben ik dat helemaal niet.

Ik vind de ‘feestdagen’ sinds Juliëtte er niet meer is helemaal niet zo’n feest. Het zijn eerder rouwdagen. Alsof die er nog niet genoeg in het jaar zijn.

Ik herinner mij de eerste Sinterklaas nadat Juliëtte was geboren en overleden nog zo goed. Ik stond daar met mijn twee levende kinderen in de menigte. Overal lachende en blije gezichten. Overal baby’s. Overal geluk. Ik voelde mij steeds zieker en zieker worden.

Kon dan niemand zien dat ik helemaal niet blij was? Dat ik zo ongelofelijk veel pijn had van het gemis van het kindje, dat hier bij ons in de kinderwagen had moeten liggen? Zagen ze dan niet dat ik alleen een masker had opgezet voor de kindjes die ik bij mij had? Ik wilde het wel uitschreeuwen: “Ik heb nóg een kindje! Zien jullie niet dat ik haar mis?”

Maar nee, daar was het niet de plek en de tijd voor. Ook al voelde ik zelf het bloed uit mijn gezicht wegtrekken, was ik lijkbleek, ik had kennelijk een enorme glimlach op mijn gezicht staan. Ja, het leek voor de buitenwereld alsof ik het feestje meevierde, want zo hoorde het… vieren op een feestdag.

Ik ervaar de intocht, het schoentje zetten en het dichten nog steeds als pijnlijk. Na zeven jaar weet ik ook niet meer zo goed wat ik voor Juliëtte op deze dagen moet kopen. Voorheen kocht ik babydingetjes voor haar. Een kerstbal, een konijntje onder de kerstboom, een beeldje van een engeltje voor in de kast. Maar de kasten worden voller en het besef dat zij niets met de cadeautjes doet wordt steeds duidelijker. Ik worstel ermee. Niets voor de Sint voor mijn allerliefste meisje-bij-de-sterren kopen is geen optie, maar als ik dan weer in de winkel sta te draaien, te twijfelen, na te denken… voel ik mij weer verslagen. Want tja, wat koop je voor een kind dat er niet meer is?

Ondertussen gaan de gedachten in mijn hoofd op en neer. Voor de andere kinderen kijken we het Sinterklaasjournaal. Juliëtte zou 7 zijn geweest. Het laatste jaar wellicht dat ze in de Sint zou geloven. Opnieuw gaan alle ‘wat als’-vragen door mijn hoofd. Het is zinloos en ik doe mijzelf iedere keer weer meer pijn door mij af te vragen hoe ze zou zijn, wie ze zou zijn. Ik besluit dat ik op dit moment alleen de schoencadeautjes ga kopen. Het kopen van alle cadeautjes voor de kinderen is te pijnlijk.

Nog niet vandaag. Ik ben er nog even niet klaar voor. Schoentje zetten, nee, dat kan ze echt niet. Ze heeft immers nooit schoenen gehad. Morgen is een nieuwe dag. Dan ga ik weer nadenken over hoe dit jaar de Sint eruit moet zien.

De schoolverlatersavond op mijn werk staat voor twee avonden gepland. Beide avonden kan ik niet, echt niet. Ik ga wel naar de generale repetitie, deze plan ik tussen mijn afspraken bij ouders thuis.

Op weg naar de school waar ik twee dagen per week werk vallen de vlaggen met rugtassen mij extra op. Ik zag ze wel, maar liet ze niet binnen. Te pijnlijk, te hard, onverdraaglijk: voor Fiene zullen wij nooit de vlag met een rugtas buitenhangen. Zij zal nooit slagen voor haar examen, zal nooit een musical doen, zal nooit een schoolverlatersavond hebben.

Al weken ben ik onrustig, rustig onrustig. Het valt mijzelf bijna niet eens op. Mijn lijf voelt loom, mistig, licht gespannen, moe. Met wat chocolade voor een bom aan suikers merk ik er eigenlijk niets van. Nou ja, mijn broek gaat er wat strakker van zitten maar voor even is dat lome, mistige gevoel weg. Ik wil niet toegeven dat ook na 12 jaar het gemis nog zo groot is. Dat de toekomst die ik 12 jaar geleden voor ogen had er niet is en nooit zal komen. De vragen die in mijn hoofd rondspoken maken me onrustig, verdrietig en geven mij geen houvast. De lichamelijke klachten die ik al weken voel zijn allemaal te verklaren, het toegeven is alleen een stap te ver.

Ik wil houvast, duidelijkheid en controle hebben. Controle dat ik weet dat ik mijn andere kinderen zal overleven. Dat ze gelukkig zijn, gezond en straks een heel fijn leven krijgen. Dat ze altijd de goede personen tegenkomen en altijd drie keer kijken of ze kunnen oversteken en dat ze nooit op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Dat Niels en ik ooit, als we minimaal 85 jaar oud zijn, samen gezond naar bed gaan en dan beiden niet meer wakker worden, omdat ons hart te oud is geworden. Dat ik nooit meer zo’n groot verlies hoef te lijden. Ik weet dat dat niet zo is. Ik weet dat het niet kan en dat maakt mij soms zo angstig.

Fiene deed afgelopen schooljaar geen musical, ging niet op kamp, had geen schoolverlatersavond. Daar zit ik dan in het donker bij de generale repetitie met lood in mijn schoenen en tranen in mijn ogen. Met tranen vol trots hoe deze leerlingen zich hebben ontwikkeld en een super mooie avond in elkaar hebben gedraaid met de hulp van hun leerkrachten… Tranen vol gemis om mijn kleine, lieve, mooie en dappere Fiene, die nooit ouder zal worden dan vier minuutjes.

De caravan staat weer voor de deur en we zijn bijna klaar met inpakken. Om ons heen spelen twee kinderen die heel veel zin hebben in de vakantie. Ze blijven vragen wanneer we gaan en hoelang dat nog duurt. Ze hebben net hun knuffels al in de auto gelegd, maar hebben nog niet door dat ze die vannacht nog in hun eigen bed nodig hebben!

Terwijl ik door de caravan loop, probeer ik te bedenken of ik iets vergeten ben. Tot nu toe lijkt het allemaal goed te gaan. Stiekem ben ik best een beetje trots, want dat is in de afgelopen jaren ook wel eens anders geweest. Dan kijk ik naar het hoofdeinde van ons bed. Daar is een plankje waar ik altijd mijn waardevolle spullen op zet. Terwijl ik kijk, weet ik wat ik ben vergeten of eigenlijk morgen niet mag vergeten. De foto en het nepkaarsje van Mees. Die staan altijd daar als we met de caravan op pad zijn.

Terug naar de eerste keer op zomervakantie na de geboorte en het overlijden van Mees:

We gingen toen nog met de tent op vakantie. Voor twee weken naar Frankrijk.. Het was gek om zo lang en zo ver weg te gaan, terwijl onze lieve Mees thuis in zijn hart op de kast bleef. Tja… Ik had erover nagedacht om Mees met zijn hart mee te nemen, maar wist eigenlijk ook wel dat dit geen optie was. Bij eerdere weekendjes weg had ik gemerkt hoe fijn het was als Mees’ foto met een kaarsje mee was. Dus ook deze vakantie besloten we om Mees’ foto met nu een nepkaarsje mee te nemen. Al voelde het verschrikkelijk dat we Mees thuislieten. Alleen thuis… Of met de kat samen dan, maar dat voelde heel raar en niet zoals het moest zijn. Uiteindelijk kwamen mijn schoonouders een weekje op ons huis passen dus zij konden ook voor Mees zorgen, door toch in dat weekje zijn kaarsje aan te doen. Dat voelde toch iets beter. Ondertussen was hij door het nepkaarsje en de foto in de tent ook met ons mee op vakantie.

Terug naar dat moment in de caravan.

Dus dat nepkaarsje moet ik even opzoeken en zorgen dat dit nog in de caravan komt. De foto pak ik morgen pas, want die staat nog op Mees’ kast in de woonkamer. Maar die moet ik dus zeker niet vergeten!

Na vier jaar gaat Mees nog steeds met ons mee. De tastbaarheid van die foto en dat kaarsje blijven ook dit vierde jaar belangrijk. In ieder geval belangrijk voor mij. Mees gaat op deze manier met ons mee op vakantie! Zoals het ook had moeten zijn… Dan loopt ons meisje de caravan binnen en vertelt me dat we Mees niet moeten vergeten! De lieverd! Ik geef haar een dikke knuffel en fluister in haar oor dat het goed is dat ze aan haar broertje denkt, maar ook dat ze haar knuffels vannacht nog nodig heeft in haar eigen bed. Morgen gaan we echt! We zijn er bijna klaar voor!

Mama van een sterretje

Het belooft een warme dag te worden. Ik besluit al vroeg een wandelingetje te maken naar het winkelcentrum. Ik duw de kinderwagen met onze paar maanden oude dochter, luister naar de vogeltjes en ik voel hoe de zon langzaam krachtiger wordt.

Eenmaal in een winkel sta ik te twijfelen over welk boek ik wil kopen, als mijn vroegere buurvrouw voorbij loopt. Toen ik nog een kind was woonde we een paar huizen bij haar vandaan. Ik speelde graag met haar dochters. We kletsen wat en ze kijkt in de kinderwagen naar Noor, onze dochter. ‘’Wat een leukerd!’’ zegt ze, ‘’dit is jullie tweede, toch?’’

Ik schrik, ik weet niet goed wat te zeggen. Ik voel dat ik in het handvat van de kinderwagen knijp. Ik hakkel en uiteindelijk zeg ik: ‘’Eh nee, dit is onze eerste’’. Meteen heb ik spijt, Noor is niet ons eerste kind. Waarom zei ik dit? In gedachten zeg ik ‘sorry’ tegen Boris, Saar en Simon.

Van binnen zeg ik altijd meteen: “Vier”, maar wanneer de vraag echt gesteld wordt is het toch lastig. Ik moet in een fractie van een seconde een afweging maken over wat ik ga zeggen. Inschatten of iemand het echte antwoord aankan, want het is nogal iets wat ik zeg. Misschien raak ik het verdriet van de ander of heeft de ander geen idee wat te zeggen. Soms is het een snelle, sociaal wenselijke vraag.

Het hangt ook af van wie het vraagt. Is het bijvoorbeeld iemand die ik van vroeger ken of vraagt de caissière het terwijl ik aan het afrekenen ben. Misschien ben ik soms zelf ook wel bang voor welke reactie ik krijg.

Als ik ze niet noem heb ik het gevoel dat ik ze tekort doe, als ik ze wel noem voelt het soms alsof ik een bom laat vallen.

Het liefste zou ik het gewoon zeggen en dan bedoel ik ook echt gewoon. Voor mij horen Boris, Saar en Simon er namelijk gewoon bij. Ik schrik er niet van als ik over ze vertel, ik vind het eigenlijk alleen maar fijn. Ik spreek graag over ze, voor mij zijn ze er altijd, het is normaal om ze te noemen. Maar wanneer iemand niet weet dat wij drie kinderen zijn verloren is het toch een soort bom die ik laat vallen.

Op sommige momenten reageer ik het liefste ontwijkend of heb ik een kant en klaar antwoord klaar. Niet in iedere situatie is hetzelfde antwoord passend voor mij. Iedere keer opnieuw is het een soort afweging die ik maak. Bij deze vroegere buurvrouw krijg ik op de een of andere manier het gevoel dat ik het kan zeggen.

Nog voor ze wat terug kan zeggen zeg ik: ‘’Of nou, eigenlijk is dit onze vierde. Onze eerdere drie kinderen zijn te vroeg geboren en overleden.’’

‘’O jee, wat heftig!’’ zegt ze meteen. ‘’Eigenlijk merkte ik het al aan je eerdere antwoord, maar ik dacht: ik vraag er verder maar niets over.’’ We kletsen nog wat. Ik vertel waarom ze vroeg werden geboren. Ze is lief, luistert en is begripvol.

Als het gesprek klaar is kies ik een boek, reken het af en loop ik met een goed gevoel de winkel uit. Ik heb weer even kunnen kletsen over Boris, Saar en Simon.