Het spreekuur loopt uit. We nemen plaats in de wachtkamer twee. Ik ben een beetje opgelucht. In deze wachtkamer zitten niet alleen vrouwen met bolle buiken. De aanblik van vrouwen in blijde verwachting die nog eens over hun buik wrijven, vind ik steeds lastiger worden. Niet dat ik het ze misgun, maar ik had ook zo graag een zorgeloze zwangerschap gehad. En nog veel liever een gezond kind in mijn armen straks…
‘Het leven heeft van mij gewonnen’. Dit is het eerste wat ik zei toen Juliëtte was overleden. Het leven dat ik tot dan toe altijd zo mooi had gevonden, leek een spel met mij te hebben gespeeld. Een oneerlijk spel en een spel waar ik niet eens een kans van kreeg om te kunnen winnen. Het werd voor mij ingevuld en voor mijn gezin.
Ik sta met mijn moeder bij haar grafje. Ze ligt onder een boom in het bos. De herfst heeft het bos overgenomen. Alles is bedekt met een laagje bladeren en eikels. De schelpen die we van het strand meenamen, verdwijnen langzaam in de aarde. Het is oké. Het aangeharkt houden van haar grafje brengt haar niet terug. Er hoeft niet meer dag en nacht een kaars te branden zodat ze niet in het donker ligt. Ze is er niet meer. Al bijna tien maanden lang niet.
Noem het toeval of niet, maar ik was tegelijk zwanger met twee van mijn beste vriendinnen. We waren zelfs in dezelfde week uitgerekend van onze eerste kindjes, allemaal jongetjes. Ooit woonden we samen in één huis en straks zouden onze kinderen samen opgroeien. Ik had visioenen van uitjes naar de speeltuin en de dierentuin. Terwijl wij gezellig bijkletsten, zouden onze kinderen braaf samen spelen. We zouden een appgroepje maken en alle leuke en moeilijke dingen delen. Maar het liep compleet anders. Terwijl mijn vriendinnen gezonde kinderen kregen, werd mijn zoontje stil geboren.
Je ziet het vaak in films als de personages iets heftigs overkomt. Het beeld vertraagt en het geluid vervormt. Alles gaat in slow-motion. De wereld stopt met draaien. Er is alleen een oorverdovende stilte. Gelukkig is het maar fictie. Tot ik met mijn dikke 37-weken-zwangerschapsbuik op de tafel bij de verloskundige lig, omdat ik mijn baby niet meer voel. Het apparaat om de hartslag te horen, wordt meerdere keren over mijn buik bewogen. Geen hartslag.
“Stel dat de verloskundige al slaapt?”. Ik hoor het mijzelf nog zeggen. Het is kwart over elf ’s avonds en ik ben 23 weken en 5 dagen zwanger als ik ineens een enorme hoeveelheid vocht verlies. Mijn vriend en beste vriendin vinden dat ik direct de verloskundige moet bellen. Even twijfel ik nog. “Ik ben toch geen spoedgeval?” Tot plots het besef doordringt dat er best iets helemaal fout kan zijn. Dan raak ik in paniek.
De zwangerschap was pittig. Ik moest continu overgeven en ben verschillende keren in het ziekenhuis opgenomen vanwege uitdroging. Al vanaf het begin van mijn zwangerschap twijfel ik of alles goed is. Toch word ik steeds weer naar huis gestuurd. De twijfel blijft. In het ziekenhuis wordt onderzoek gedaan, maar er wordt niets gevonden.
Als we trouwen, wil ik een trouwboekje. Hoe bijzonder als daarin onze namen en die van onze kinderen staan! Maar ik twijfel. Komen de namen van al onze kinderen in het boekje? Na het overlijden van Fiene moest ik mijn paspoort verlengen. Ik wilde haar naam in mijn nieuwe paspoort. Dat er een sterretje bij haar naam zou staan of een overlijdensdatum was mij een rotzorg. Maar ik kon alleen een paspoort aanvragen zonder Fiene haar naam.