Categorie: Blog

Daar sta je dan. Met lege armen na een voldragen zwangerschap. Tijdens de hele zwangerschap keken mijn man en ik enorm uit naar de komst van onze zoon Arthur. Letterlijk en figuurlijk waren we vol verwachting. We zouden ouders worden. En dan gaat je baby “zomaar” dood. Net voordat hij wordt geboren.

“Jullie zijn wel ouders geworden hoor,” werd meerdere malen in het ziekenhuis tegen ons gezegd door alle lieve verpleegkundigen en artsen. Ik vond dat erg dubbel om te horen. Ik dacht opstandig: “Ja duh, natuurlijk zijn we ouders geworden. Ik ben mama geworden. Moet ik daar aan twijfelen ofzo?”

In de zomer voel ik mijn dochters bij me. Als ik door de bossen loop fladderen ze als een soort vlinders om mij heen. Heerlijk zorgeloos. En zelf ben ik dan ook zorgeloos. Tijdens de donkere dagen van december voel ik mijn dochters nog steeds. Maar ook weer niet.

December staat voor veel mensen volledig in het teken van feest en gezelligheid. Voor mij is het een belastende en zware maand. Ik mis mijn meisjes dan zo. We hadden moeten kibbelen om wie de boom mag optuigen. Stiekem alle kerstcadeautjes moeten pakken om te voelen wat erin zit en moeten tellen hoeveel pakketjes iedereen heeft. Oh wee als iemand een pakketje meer zou hebben.

Ik zie mezelf nog staan in de hal van het gemeentehuis. Drie dagen na de bevalling. Ik ben duizelig. Het klamme zweet breekt me uit en ik sta wankel op mijn benen. Eigenlijk ben ik veel te zwak. Maar ik wil dit doen. Ik móet dit doen.

We hebben een afspraak, mompel ik tegen de receptionist. Ik krijg het niet over mijn lippen om te zeggen waarvoor. We worden doorverwezen naar de wachtruimte. Gelukkig, dan kan ik even zitten. Al snel komt een ambtenaar ons halen. We worden een kamertje ingelaten. Hij condoleert ons.

Ik heb iets met cijfers en mooie datums. 11 augustus 2011 is een prachtige datum om voor het eerst moeder te worden. Drie dagen voordat ik ben uitgerekend.

Om 00.45 uur op 11 augustus 2011 werd ons meisje geboren. Een kamer vol paniek en artsen. Een huilende Niels naast mij. Er wordt van alles geroepen: “beademen, haal de neonatoloog,” “reanimeren, bel vervoer,” “adem ruis links.” Alles ging langs mij heen terwijl ik gehecht werd.

Wekelijks krijg ik een update van de zwangerschap app op mijn telefoon. Het kindje in mijn buik is al compleet staat er. Hij moet alleen nog groeien. Zo’n 28 centimeter en 500 gram zal hij nu ongeveer zijn. Kleine haartjes beginnen te groeien op zijn hoofdje en er zijn zelfs al wimpertjes.

Ik lees verder.

“Wacht maar tot hij daarmee wappert! Je verdrinkt in die enorme kijkers als je hem eenmaal in armen hebt.” Waarom blijf ik dit lezen?

Elf jaar geleden kregen we de sleutels van ons huis. Ons eerste echte huis in een nieuwe en jonge wijk. Veel te groot voor ons tweeën. Maar een half jaar daarvoor was ik gestopt met de pil, dus kom maar op dachten we. We verdeelden de kamers. Een slaapkamer voor ons. Een kamer voor het neefje dat regelmatig bij ons was. Een logeerkamer voor familie uit het buitenland. Een hobbyzolder. En een lege kamer. Speciaal voor dat kindje dat we zo graag willen.  

Het babyblauw komt me tegemoet, de zoetigheid verblindt mijn ogen. Jarenlang zat jouw kamer op slot, net of ik wilde dat de tijd daar niet zou ontsnappen. Alsof het openen van deze deur alle verdriet weer naar buiten zou laten stromen en alle heftige gevoelens in een klap weer in de lucht zouden hangen. Het was voor mij een belastende kamer, een kamer die ik ook wilde koesteren.  

Druk met overleven. Dat was ik en ben ik nog steeds.

Toen Sue stil geboren werd, was ik letterlijk heel druk met overleven. Het figuurlijke overleven volgde later. Na een langdurige bevalling liet de placenta niet los. Ik verloor in weinig tijd vier liter bloed en werd met spoed naar de operatietafel gebracht. Twee momenten zijn mij sterk bijgebleven. Het moment dat artsen mij nog snel een paar vragen stelden: ‘Ben je al eens geopereerd? Ben je weleens onder narcose geweest?’ En dat ik door vier man uit het ziekenhuisbed werd getild naar de operatietafel.