Categorie: Blog

Een jaar zonder Sue
Het allermooiste en allerbeste dat ons is overkomen. Dat ben jij. Het is precies een jaar geleden dat je geboren werd, lieve Sue. We zijn door jouw komst voor het eerst papa en mama geworden. Het meest prachtige cadeau dat jij ons ooit hebt kunnen geven. We hebben je een jaar geleden op deze dag, en de dagen die daarop volgden, zo veel als mogelijk was vastgehouden, geknuffeld, kusjes gegeven en tegen je gekletst. We hebben de meest prachtige foto’s samen met jou gemaakt. Allemaal ergens in de hoop dat dit alles toch niet waar zou zijn. Dat het één grote en heel slechte film zou zijn. Dat het uiteindelijk allemaal wel goed af zou lopen of goed zou komen. Maar dat deed het niet. Je bleef stil…

Slechte film
Op deze dagen, naar jouw geboortedag toe, lijkt het wel alsof de wond die langzaam aan het helen was, weer volledig wordt opengerukt. Alle emoties van toen: de angsten en het heftige verdriet – ze lijken weer vrij spel te krijgen. 

De dood van Juliëtte heeft het perspectief op het leven compleet veranderd. Mijn leven, ons leven, is nooit meer hetzelfde gebleken na de dood van Juliëtte. Bergen lijken hoger te zijn, maar andere bergen zijn volledig verdwenen. 

Bevangen door verdriet
Ik worstel vaak met mijn vertekend wereldbeeld. Waar andere mensen een overlijden als ‘jong’ zouden typeren vind ik dat overlijden opeens oud… Het is geen eerlijke gedachte, ieder overlijden komt te vroeg. Ik raak bevangen door andere heftige overlijdens en vind het moeilijk om hieruit te komen. Het lijkt mij soms naar de keel te grijpen, het verdriet van anderen… Het kan mij bevangen, het gevoel oproepen van het enorme gemis van Juliëtte. De pijn die ik voel, de radeloosheid. Afgewisseld met de paniek, de volledige stilte en om vervolgens weer overvallen te worden door het intense gemis. 

Fiene
Ik word wakker in Niels’ armen. Samen liggen we op het opklapbedje in de kamer waar ik helemaal niet wil zijn. Hier begon mijn nieuwe leven, hier beviel ik voor het eerst, hier werd ik voor het eerst mama. Ik sluit mijn ogen, in de hoop dat ik ze nooit meer open hoef te doen. Het verdriet, de onmacht, de pijn en het niet weten wat er allemaal nog gaat gebeuren maken mij zo onwijs angstig. Mijn ogen sluiten heeft geen zin, ik open ze nog eens en zie Fiene in haar ziekenhuisbedje liggen. Ik stap uit bed en kan alleen maar naar haar kijken. Haar huidje is nog blauwer en haar lippen zijn nog zwarter geworden. Mijn tranen vallen op haar gezichtje. Waarom? – vertel mij alsjeblieft waarom! Ik snap het niet. In mijn gedachten ging een ziekenhuisbevalling altijd gepaard met een levend kindje. Daar waren alle middelen en alle mensen om mij heen om voor mijn kindje en mij te zorgen als er iets mis zou gaan. 

Met wat moeders, die ik op het station getroffen heb, ben ik op pad naar een lotgenotenbijeenkomst. ‘Lotgenoten’ – ik vond het altijd een stom woord. Eigenlijk koppelde ik het vaak aan zieke of gehandicapte mensen. Nu hoor ik ook bij zo’n club van lotgenoten, al ben ik niet ziek of gehandicapt. Of wel… want het voelt soms alsof een deel van mij geamputeerd is.

Verhalen delen
Onderweg vertellen we elkaar over onze kindjes. We hebben elkaar nog nooit eerder ontmoet en kennen elkaars verhalen niet. Ik vertel trots over mijn kindje. Het allermooiste jongetje, dat mij in 2015 moeder maakte. Ik merk dat ik warm van binnen word wanneer ik over hem praat.

“Als je je kind verliest, raak je daar niet overheen. Je blijft altijd de ouders van dat gestorven kind. Je leert wel met het verlies te leven, maar dat is iets anders dan verwerken of aanvaarden.”

Deze zin las ik vorig jaar in een interview met De Vlaamse klinisch psycholoog en rouwspecialist Manu Keirse.

“Als je je kind verliest, raak je daar niet overheen.” Deze zin doet zoveel met me. Waarom? Omdat het zo waar is.

Het is drie jaar geleden dat we afscheid namen van Benthe. Al drie jaar? Nog maar drie jaar? Wie zal het zeggen. Vaak voelt het als ‘nog maar’ drie jaar. Soms voelt het als ‘al’ ruim drie jaar. En soms doen we alsof we dat zo voelen. Want het is tenslotte al drie jaar geleden.

Tijdens de 20-wekenecho van Boris werd er een filmpje gemaakt. We kochten hem voor € 5,- met het idee hem nog eens terug te kijken. Ooit samen met Boris. Dat bleek een utopie… Eenmaal thuis hebben we hem één keer bekeken. Ik geloof met de kinderen van Ad en daarna heb ik hem nooit meer gezien. Ik wil het ook niet. Ad denkt er hetzelfde over. Misschien ooit een keertje samen, maar nu voor nu doet het te veel pijn. Hij zit in een kist bij de rest van de spulletjes van Boris.

Babet, net twee, heeft het steeds vaker over “Bolis” zoals ze zo lief zegt. Soms noemt ze hem zelfs broertje. Er moeten steeds kaarsjes aan worden gestoken voor hem. Ook een hit; een baby in je buik. Er zijn wat zwangere dames om ons heen en dat vindt ze erg interessant.

Dit was hét moment waar ik zo naar had uitgekeken. We mochten naar huis met onze baby. Vanaf de eerste keer in het ziekenhuis was dit fenomeen mij al opgevallen. Pas bevallen moeders die vermoeid maar stralend van geluk door hun partner in een rolstoel uit het ziekenhuis worden gereden. Met een zware maxi-cosi op schoot en een dik ingepakte baby. Zo’n klein, schattig, slapend mensje die zich totaal niet bewust is van de wereld om zich heen. Iedereen probeert stiekem een glimp op te vangen van zo’n klein wonder. Pasgeboren baby’s hebben een enorme aantrekkingskracht. Mijn moment kwam ook. Alleen verliep het net iets anders dan bij de moeders die mij waren opgevallen.  

Ik wiebel op mijn stoel heen en weer. Ik ben aan het werk maar ook weer niet. Mijn gedachten dwalen af. Ik probeer mijn focus te vinden. Loop een rondje, ik ga weer zitten maar ik ben te onrustig. Juliëtte heeft vandaag bezit genomen van mijn hoofd. Van mijn lijf en van mijn bestaan. Ik kan het even niet loslaten. Ik verlang zo ontzettend naar mijn meisje. Sommige dagen zijn zo ontzettend zwaar. Soms door hele duidelijke triggers. Soms door helemaal niets.

De afgelopen weken krijgt het verdriet langzaam weer de overhand. Ik wil dit niet. Niet nu. Ik wil het doosje opendoen wanneer ik daar behoefte aan heb. Maar de controle over het doosje is nog altijd ver te zoeken. Ik moet een keer gaan accepteren dat de dagen nou eenmaal zo gaan.