Categorie: Blog

Ja hoor, daar is hij weer: mijn welbekende ‘na-de-vakantie-terugkom-dip’. Op vakantie zijn is ingewikkeld, thuiskomen is ingewikkeld, gezinsfoto’s zijn ingewikkeld. Man man man, waarom vind ik toch alles zo ingewikkeld? Ik merk dat ik vaak gewoonweg niet meer goed durf uit te spreken dat ik het moeilijk heb. Nog altijd voelt het verlies van Juliëtte* zo ongelofelijk zwaar. Ik mis een deel. Een deel van mij is weg en kan ik nergens meer vinden. Aan de ene kant wil ik het verdriet zo graag accepteren en roep ik tegen iedereen dat ze maar moeten accepteren dat het bij mij hoort. Maar kan ik zelf wel accepteren dat het verdriet een onderdeel van mij is? Ik vraag mijzelf zo vaak af wanneer het nu eens klaar is… maar het is nooit klaar. Ja, voor de buitenwereld lijkt het vaak klaar, maar nee, dat is het gewoonweg niet.

Op vakantie lopen we langs de boulevard. Onze kinderen zien mensen familiefoto’s nemen op het strand. Zij willen ook. Ik begrijp het. Foto’s zijn leuk en gezellig. De omgeving is mooi. Het weer is goed en iedereen is ontspannen. Een perfecte plek voor foto’s. Ik ga overstag. Het helpt dit jaar dat ik mijn Sam-Juliëtte* (onze knuffel in het geboortegewicht van Juliëtte*) heb meegenomen. Zij kan stand-in zijn zodat we er wat minder incompleet uitzien. Het helpt en ik verzamel alle moed om de foto’s ook daadwerkelijk te gaan maken. Maar de pijn van de foto’s zien is groot. Ze snijden als een mes door mijn hart want zíj is er nooit. Ik zet mijn eigen verdriet opzij, omdat ik weet dat deze foto’s belangrijk zijn voor later. En ja, ik geniet van mijn levende aanwezige kinderen. Ik geniet ervan als ze met ons spelen in het zwembad en als ik met mijn grote gezin ’s avonds aan het diner zit, maar de klap komt altijd. Zoals vandaag, de tranen lijken gewoonweg niet te stoppen. De eerste dag na thuiskomst kon ik het nog verhullen omdat ik alles, maar dan ook alles van de vakantie zo snel mogelijk wilde opruimen, maar daarna, daarna komt de klap, altijd en overal.

Terwijl de tranen over mijn wangen stromen zie ik mijn kaartendeck, dat ik onlangs van mijn lieve mama kreeg: ‘Kleine monnik, kaarten over levenslessen’. Ik besluit een kaart voor mijzelf te trekken, wellicht heb ik er vandaag wat aan. Ik trek de kaart ‘Wees jezelf en niet perfect’. Ik besluit vandaag mijzelf te zijn en het verdriet maar even toe te laten… wellicht dat mijn dip dan morgen weer wat is weggeëbd.

Een baby, een stille baby…

Totaal onverwacht werd ik moeder van een overleden baby. Niets was meer zoals het was. Ik niet, het leven niet. Hoe moest ik ooit het leven, het werkende leven weer aangaan? Ik schreef regelmatig een mail naar mijn collega’s. Ik weet niet meer met welk doel of met welke reden. Ik weet wel, dat het mij hielp en mijn collega’s.

Oktober 2011

Lieve collega’s,

Daar ben ik weer! Ik vond het wel weer eens tijd om iets van mij te laten horen. De dagen vliegen eigenlijk nog steeds voorbij, met slapen, visite ontvangen, boodschappen doen, sporten, Fiene bezoeken en tja … met wat eigenlijk? Mijn leven voelt nog steeds niet normaal, hoewel ik de dagen best redelijk door kom. Sommige dagen voel ik me ‘gewoon’, stap ik met een goed gevoel mijn bed uit en is de dag helemaal zo slecht nog niet. Deze dagen heb ik gelukkig steeds vaker! Helaas overvallen de dagen dat ik met een slecht gevoel uit bed stap me nog steeds. Deze slechte dagen blijven vaak ook gewoon een slechte dag. Ben ik snel geëmotioneerd, boos op de hele wereld, kan ik geen baby, kinderwagen of zwangere zien! Ik voel dan zo intens het gemis van mijn kleine meisje! Ik voel het met mijn hele lijf. Mijn kaken doen pijn, doordat ik het verdriet tegen wil houden. Mijn lichaam trilt, voelt raar, mijn ogen zijn moe en ik heb nergens zin in. Heb alleen maar zin om naar Fiene toe te gaan en daar nooit meer weg te gaan. Ik wil het niet voelen, maar moet er toch doorheen. Ik moet erdoorheen om verder te kunnen. Maar diep in mijn hart wil ik dat helemaal niet. Ik wil de tijd terugdraaien! Weer zwanger zijn van Fiene, haar voelen dansen in mijn buik! De HEMA in lopen en alles voor haar kopen. Nu loop ik erlangs en zie ik echte Fiene-kleertjes: een mooie roze winterjas, kleine roze sokjes, een stoer rokje. Ik sta erbij en keek ernaar … ik loop maar door naar de bh’s, die kan ik wel gebruiken! Het afvallen gaat namelijk best goed, sporten is en blijft fijn! Heb Nederland in beweging wel ingeruild voor mijn eigen buikspieroefeningen! O ja en een corrigerend hemdje dat naast de bh’s hangt, best handig!

Sinds gisteren kunnen we gebeld worden door het ziekenhuis met de uitslag van de obductie! Sinds gisteren dus in de zenuwen, dat is aan ons beiden goed te merken. Konden we na een weekje wachten het best goed naast ons neer leggen, nu lukt dat totaal niet meer. Ik neem mijn telefoon overal mee naar toe. Als ik naar de wc ga, onder de douche sta, in de auto op mijn schoot … ik wil het telefoontje niet missen! Het is zenuwslopend! Morgen maar even het ziekenhuis bellen of er al meer bekend is. Een beetje druk zetten kan geen kwaad! We willen weten waar we aan toe zijn, weer bezig kunnen zijn met de toekomst zonder te zeggen dat we eerst maar eens moeten wachten op de uitslag! Dus wat de uitslag ook zal zijn, ik wil en moet het echt snel weten!

Gisteren is ook Fiene haar steen (glazen plaat) geplaatst. Drie weken eerder dan gepland! Niels en ik waren net naar de Intratuin geweest om violen en hei te kopen. Alle zomerplantjes eruit en de winterviolen en hei erin. Weer iets moois kunnen kopen voor Fiene en alle plantjes verzorgen, het geeft een fijn gevoel.

Dit keer was Intratuin echter niet een heel goede zet! Overal kerstversiering en sleeën … geen kerst en geen sneeuw met Fiene! Staan we daar … dikke tranen over onze wangen! Leuk zo’n uitje naar de Intratuin, iedereen kijkt ons aan! Ach, we kunnen er wel om lachen.

Bij Fiene aangekomen zien we de steen, weer dikke tranen! Wat is het mooi. Anderhalf uur hebben we lopen tuinieren. Plantjes verplaatsen, plantjes planten, de Hello Kitty’s poetsen, de lampjes verplaatsen, de uil, de knuffels en de windmolentjes! Het is zo mooi en zo fijn om er nog steeds elke dag even naar toe te gaan. Twee keer op een dag blijf ik toch het prettigste vinden, maar één keer is ook goed, als het zo uitkomt!

Ik hoop jullie snel te kunnen vertellen wat de uitslag is!

Liefs, Fleur

PS: jullie mailtjes, sms’jes, telefoontjes en kaartjes blijven fijn! Dank jullie wel!

Een baby, een stille baby…

Totaal onverwacht werd ik moeder van een overleden baby. Niets was meer zoals het was. Ik niet, het leven niet. Hoe moest ik ooit het leven, het werkende leven weer aangaan? Ik schreef regelmatig een mail naar mijn collega’s. Ik weet niet meer met welk doel of met welke reden. Ik weet wel, dat het mij hielp en mijn collega’s.

September 2011

Lieve allemaal,

Het is over twee dagen alweer vier weken geleden dat ik beviel van Fiene. Dat mijn leven een totaal andere wending nam, dan dat ik mij ooit had voor kunnen stellen. De afgelopen weken, eigenlijk de afgelopen maanden, zijn uit mijn gedachten gedreven. Mijn ontzwangerende lichaam past niet meer bij mij. Ik zie mensen naar me kijken en denken: is zij zwanger of iets te zwaar? Ik zou dan uit willen schreeuwen dat ik pas 3,5 week geleden bevallen ben van een heel mooi meisje! Dat mijn dochter na anderhalf uur reanimeren is overleden. Dat ik in plaats van zoveel keer per dag borstvoeding geven, twee tot drie keer per dag naar haar grafje ga om met ons gezin samen te zijn … om tegen haar te praten … om haar te laten zien hoeveel ik van haar hou! Maar dat doe ik niet. Ik weet niet of de mensen die kijken dat echt denken, ik weet het gewoon niet en wil het eigenlijk ook niet weten.

De dagen vliegen voorbij met niets doen. Slapen, douchen, wat eten, visite krijgen, af en toe wat in het huishouden doen, telefoneren en het ziekenhuis bezoeken! Ieders leven gaat door; dat van mij ook, maar op een heel andere manier. Trager, ik maak me minder druk over zaken waar ik me vroeger onwijs druk om kon maken, ik denk uren na over het avondeten en ga zo maar door.

Vandaag hadden we om 14.00 uur het gesprek met de gynaecoloog, de gynaecoloog in opleiding en de kinderarts voor de uitslag van de obductie. Gisteren werden we netjes gebeld dat de uitslagen inderdaad binnen waren en dat het gesprek door kon gaan. ‘s Avonds in bed werden we overvallen door zenuwen …lang hebben we gepraat. Wat kunnen we verwachten? Wat voor antwoorden willen we krijgen en welke antwoorden niet? Wat als het wel genetisch bepaald is? Wat houdt dat in voor onze kinderwens? Uiteindelijk vielen we wel in slaap …’s morgens waren de zenuwen nog steeds aanwezig. Ik kon mijn ogen moeilijk drooghouden, mijn spieren verkrampten geregeld en had pijn in mijn buik.

Om 12.00 uur ging mijn telefoon, privé nummer. Ik nam nietsvermoedend op. Het was de gynaecoloog … Uit de obductie is gebleken dat Fiene afwijkingen heeft aan haar nieren en longen. Met het blote oog zag alles er normaal uit, maar onder de microscoop was zichtbaar dat het weefsel van haar nieren en longen afwijkingen vertoonden. De patholoog-anatoom heeft het met meerdere collega’s bekeken, maar zij konden geen antwoord geven of het een aangeboren afwijking is of dat het bij een syndroom hoort.

Alles moet nogmaals bekeken worden door een kinderpatholoog-anatoom in Utrecht. Nu moeten we vier tot zes weken wachten op de uitslag van de kinderpatholoog-anatoom. Als deze aanwijzingen heeft voor een bepaald of bepaalde syndromen dan zal ons DNA onafhankelijk van elkaar onderzocht worden en als match.

Dit onderzoek duurt maximaal zes maanden. Al met al zou het in het ergste geval nog 7,5 maand duren voor we echt weten waar Fiene aan overleden is en wat dit inhoudt voor onze kinderwens.

Wat een nieuws! Er viel gelijk een last van mij af. Fiene is overleden, omdat zij echt iets mankeerde. Wat een opluchting, wat fijn dat haar een ziek leven bespaard is gebleven en wat fijn dat ze nooit pijn heeft gehad! Ik voelde me opgelucht, blij! Maar binnen enkele minuten overviel mij de uitslag. Wat houdt dit in voor de toekomst? Wat als het genetisch is en wij samen nooit een gezond kindje op de wereld kunnen zetten? Dat we voor altijd met zijn tweeën blijven, geen klein Fleurtje, geen klein Nielsje … dat wil ik niet, dat mag niet!

Om 14.00 uur ging het gesprek gewoon door. Al onze vragen werden beantwoord. De uitslagen zullen ervoor zorgen dat we echt gerichte antwoorden zullen krijgen. We kunnen nu niets anders doen dan rustig afwachten. Een rem op onze gedachten zetten, zodat we niet langzaam gek worden van de onzekerheid.

Veel liefs, Fleur

Een baby, een stille baby…

Totaal onverwacht werd ik moeder van een overleden baby. Niets was meer zoals het was. Ik niet, het leven niet. Hoe moest ik ooit het leven, het werkende leven weer aangaan? Ik schreef regelmatig een mail naar mijn collega’s. Ik weet niet meer met welk doel of met welke reden. Ik weet wel, dat het mij hielp en mijn collega’s.

September 2011

Lieve collega’s,

Ook nu weet ik even niet waar ik beginnen moet. Wat een aandacht voor ons meisje en voor ons. Niet alleen van de tienerafdeling en de PSA, maar we ontvangen ook kaarten van artsen, vrijwilligers, divisie bestuur, opnamebureau, J., Dr. W. en hun team … echt, ik weet gewoon niet wat ik zeggen moet. Het geeft ons zoveel steun! Elke dag ontvangen we nog zo’n 20 kaarten. Niels en ik gaan er echt voor zitten. Niels opent de enveloppen en leest alles voor. Ik maak twee stapels. De lege enveloppen voor in de papierbak en de kaarten voor in de doos. Ik heb laatst alle kaarten weer even gelezen. Dikke tranen lopen dan over mijn wangen, alle woorden zijn fijn. Er zitten soms prachtige gedichten en woorden bij. Die liggen boven op de stapel.

Woensdag bij het afscheid van Fiene waren er ook zoveel mensen. Joop, de begrafenisondernemer, werd er zenuwachtig van! Wij vonden het fijn, heel fijn! Al die mensen, al die bloemen, al het roze … als ik nu iets roze zie gaat mijn hart gloeien … mijn kleine, roze Fiene!

De nachten gaan goed. We gaan laat slapen en worden laat wakker, maar slapen wel door. We hebben samen afgesproken om de ander wakker te maken wanneer je ‘s nachts wakker ligt. Samen huilen en piekeren is veel prettiger dan dat je dat in je eentje moet doen.

Overdag gaat het nog steeds met ups en downs. We gaan twee keer per dag naar Fiene toe. ‘s Morgens zitten we dan ruim een uur bij haar op een bankje. Te kijken naar de prachtige bloemenzee, te huilen, te lachen en te praten. Het is heel prettig om dan bij haar te zijn. We worden er heel rustig van. Ons mooie meisje, zo dicht bij ons. ‘s Avonds gaan we korter en is het ook een stuk moeilijker … mijn kleine meisje achterlaten in het donker, helemaal alleen. Dat klopt niet voor mijn gevoel … mijn moedergevoel! Dat moedergevoel krijg ik steeds meer. Ik ben mama van Fiene en dat neemt niemand meer van mij af! Toch is het vreemd, ik zal nooit mee kunnen praten over de slapeloze nachten, darmkrampjes, welke basisschool je kiest, welk merk schoentjes beter zijn voor haar voetjes … en dat voelt zo oneerlijk! Alles is zo dubbel … ons gevoel, alle aandacht, onze emoties, lachen, huilen, tv kijken, iets lekkers eten en ga zo maar door. Hoe kan ik nou genieten van een chocoladereep, terwijl Fiene niet meer leeft? Hoe kan ik nou lachen, terwijl mijn hele lijf pijn doet van het verdriet?

Woensdag moeten we weer het ziekenhuis toe. Eerst een gesprek met de kinderarts, arts-assistent en de gynaecoloog die bij de bevalling en reanimatie van Fiene waren. De eerste uitslagen van de vele onderzoeken krijgen wij dan terug. Spannend, want wil ik nou wel of niet dat er iets gevonden is? Aan de ene kant wel, waarom nam Fiene geen zuurstof tot zich? Waarom is ze zo klein geboren? Waarom klopte haar hartje nog wel toen de navelstreng nog aan haar zat? Maar aan de andere kant wil ik geen antwoorden. Wat als het iets erfelijks is of een bepaald syndroom? Wat zal dat dan inhouden voor onze wens om een heel groot gezin te vormen? Na het gesprek met de artsen hebben we een gesprek met maatschappelijk werk.

Nogmaals wil ik jullie bedanken voor alle aandacht in welke vorm dan ook. Ik reageer vaak niet op sms’jes en mailtjes, maar het is onwijs fijn om ze te ontvangen! Weet dat jullie nog steeds welkom zijn bij ons thuis. Nu, maar ook later. Bijna elke dag komt er nu een aantal vrienden of familie langs. Soms ook even een dagje niet. Dat is ook fijn, even met zijn tweeën. Als ik dit op schrijf voelt het weer dubbel, want het liefst schrijf ik op “met zijn drieën”! Met ons gezinnetje. Ik hou ermee op… anders blijf ik schrijven.

Veel liefs, Fleur

Een baby, een stille baby…

Totaal onverwacht werd ik moeder van een overleden baby. Niets was meer zoals het was. Ik niet, het leven niet. Hoe moest ik ooit het leven, het werkende leven weer aangaan? Ik schreef regelmatig een mail naar mijn collega’s. Ik weet niet meer met welk doel of met welke reden. Ik weet wel, dat het mij hielp en mijn collega’s.

Augustus 2011

Lieve collega’s,

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen… woensdagnacht om 5.10 uur braken mijn vliezen en begonnen de eerste weeën zich aan te kondigen. Een mooi iets…binnen 24 uur zouden we papa en mama worden. De weeën kwamen al goed op gang. Niels hield alles goed in de gaten en vervulde zijn taak zo mooi. Masseren van de rugweeën, het bijhouden van de frequentie en hoe lang de weeën aanhielden. Om half zes ’s avonds kwam de verloskundige nogmaals en had ik drie centimeter ontsluiting. Zij twijfelde sterk of onze dochter niet in een stuit lag, waardoor we naar het ziekenhuis moesten.

In het ziekenhuis bleek dit het geval en kregen we de keuze: een keizersnede of natuurlijk bevallen. Natuurlijk bevallen was mogelijk, ze zou net iets meer dan zes pond wegen. Ik had nog energie voor tien en ben zelf groot. Dit bleek tijdens de bevalling ook (ik had ondertussen bij zes cm ontsluiting wel een PCA pomp gekregen). Onze dochter is na 45 minuten persen geboren. Tijdens de bevalling had ze een mooie hartslag van rond de 160. Eenmaal geboren deed Fiene niets.

Opstartproblemen, dacht men en hoopte dat zij met een beetje zuurstof geholpen zou zijn. Al snel stonden er wel tien artsen om haar heen en wij hoorden haar maar niet.

Voor mijn voeten is zij 1,5 uur gereanimeerd. Ik was verdoofd en moe en heb niet alles meegekregen. Alleen de angst van de artsen in hun ogen, onze dochter die geen geluid maakte en Niels die het al zo snel door had dat het niet goed was. Doordat ik zo moe en zo verdoofd was, kon ik er gewoonweg niet voor hem zijn…

Ik hoorde ze zeggen: “Links geen ademruis, rechts weinig, geen pols, geen hartslag.” Maar ik wist: mijn meisje is sterk… dit gaat goed komen. Maar dat kwam het niet. Ze hebben zo hun best gedaan en zo hard voor haar gevochten, maar onze Fiene kon het niet. Ze heeft nooit zelfstandig geademd, geen pijn gehad en is zo mooi! Zo mooi… echt zo volmaakt, zo klein, Niels zijn oren en zijn mond, mijn neus.

Het is zo fijn om bij haar te zijn, ze ziet er zo mooi en vredig uit.

Thuis krijgen we onwijs veel aandacht! Kaarten, e-mails, sms-jes, telefoontjes, bloemen en ga zo maar door. In eerste instantie wisten we niet wat we wilden, maar aandacht is zo fijn! Er komen veel vrienden en familie langs. Dus als jullie willen bellen mag dat altijd. Heb ik geen tijd of behoefte dan neem ik niet op. Probeer het later dan nog een keer, want terugbellen vind ik nog moeilijk.

Woensdag is om 12.00 uur in Almere Haven de begrafenis van Fiene. Een begraafplaats 1 km van ons huis. Een fijne gedachte dat zij zo dicht bij ons is. De kaarten worden morgen gepost, maar ik weet niet of ze op tijd op de afdeling aankomen. Een aantal personen zal ik persoonlijk een kaart sturen, maar weet dat iedereen welkom is! Aan diegenen die willen komen vragen we een vrolijke bloem voor Fiene mee te nemen. Daarnaast zouden wij het heel erg op prijs stellen als jullie in vrijetijdskleding komen met een roze accent.

Veel liefs, Fleur.

Geen woorden

Toen het ondenkbare gebeurde bestonden er nog geen woorden voor.

Het was ‘een teleurstelling’. Het was ‘niet goed gegaan, maar gelukkig kwam er vast snel een nieuwe baby’. Het was vast beter zo, er was vast ‘iets niet in orde met … het … eh…ermee’. Het was dan weliswaar niet meteen bij me weggehaald, maar niemand bood mij aan het aan te kleden, mee naar huis te nemen. Het leek een rimpeling in ons bestaan, tegenslag die het leven nu eenmaal bracht en waarmee je je beter niet te veel kon bezighouden. Het – dat was mijn kind, ons kind, het kind dat ons vader en moeder maakte. Onze dochter. Annemarie, zo zou zij geheten hebben.

1989 – een lange, warme zomer. Mijn zwangerschapsverlof was begin mei ingegaan en ik genoot van het wachten op de baby. In onze tuin aan de beek zat ik bij de klaterende waterval te dromen over de toekomst. Ik was niet alleen met verlof, ik had meteen mijn baan opgezegd. Ik zou iets anders gaan doen, al wist ik nog niet precies wat. Begin juli was ik uitgerekend. We vulden de avonden met lome wandelingetjes en bordspellen. In de scheefgezakte oude appelboom voor het raam van de babykamer zat een merel op haar nest te broeden. Vaak stond ik voor het raam, mijn handen om mijn buik en dacht: wie van ons zal als eerste moeder zijn?

Een week ging voorbij. En nog een week. Nog geen teken van een naderende bevalling. Zo hadden we mooi nog wat extra tijd om een jongensnaam te bedenken, want daar kwamen we maar niet uit. In die tijd was het nog heel gewoon dat je niet wist of de baby een jongen of een meisje was. Daarom was het nodig dat je 2 namen paraat had, die je angstvallig geheimhield.

De gynaecoloog raakte inmiddels wat geïrriteerd, want wat was dit: 42 weken zwanger en nog geen fysieke tekenen van een naderende bevalling? De baarmoedermond zat nog potdicht. “Klopt de uitgerekende datum wel, hebben jullie je niet gewoon een maand vergist?” sprak hij. “Eh, nee,” stamelden wij. Wat voelden we ons geïntimideerd door deze opmerking. Onze eerste ziekenhuiservaring!

We waren inmiddels in een soort vacuüm gegleden. Familie en vrienden durfden niet meer te bellen of langs te komen. Internet, e-mail en whatsapp bestonden nog niet. De stilte was geladen van spanning. Mij bekroop het rare gevoel dat het allemaal niet door zou gaan. Alsof de trein het perron voorbij gereden was. Ik wíst dat er een baby in mijn buik zat, maar als iemand had beweerd dat ik me vergist had, had ik dat geloofd. We begonnen behoedzaam om elkaar heen te bewegen, alsof we onzichtbaar wilden zijn. Onze ogen ontweken de blik van de ander, we deden nog maar een spelletje. Op donderdagavond, ik was inmiddels 43 weken zwanger, voelde ik dan eindelijk iets dat op een lichte wee leek. We keken elkaar weer aan, de hoop leefde weer op. Eindelijk begon het! De weeën kwamen onregelmatig en stopten ook weer. We liepen door het huis en daar, bij het raam van de babykamer, zag ik het: de mereljongen waren uit hun ei gekropen!

Ik legde mijn handen over mijn buik, mijn enorme buik. De baby bewoog hard en heftig. Was dit normaal? Even later werd het stil.

Doodstil.

We probeerden te slapen. De weeën kwamen niet meer. De stilte bleef. Ik sliep niet. Af en toe duwde ik zachtjes tegen mijn buik. Er kwam geen reactie. Ik weet nu dat ik het al wist, heel diep van binnen, daar waar geen woorden zijn. Ik wílde het niet weten, denk ik nu.

Het werd ochtend en de stilte was oorverdovend. Het leek wel of we bevroren waren. Rond 10 uur belden we de verloskundige. “Ik kom er zo aan,” zei ze. Het duurde nog een uur en daar kwam ze. Met een toeter op mijn buik zocht ze naar de harttonen van de baby. Het duurde lang. Ik was inmiddels uit mijn hoofd vertrokken, waarheen weet ik niet. “Tikt prima, hoor”, zei ze geruststellend. “Bel me gerust als er weer iets is”. ’s Middags was er nog niets veranderd en we dachten: is er nu iets of niet? Aan het einde van de middag kwam ze onaangekondigd langs. Bedaard zette ze de toeter weer op mijn buik. Ze ademde hoog, gek dat je dat merkt, ook hoe ze dat probeerde te verbergen. De harttonen bleken nu echt onvindbaar en verslagen zei ze: “Ik ben bang dat ik vanochtend jouw eigen hart gehoord heb. Ik ga het ziekenhuis bellen, voor een echo.”

Een echo. Het ziekenhuis. De woorden kwamen in flarden bij me binnen. Het duurde nog een tijdje voordat er mensen opgetrommeld waren in het ziekenhuis. Toen we konden vertrekken was het al avond. Ik, dat wil zeggen, mijn lijf, stapte in de auto. Maar mijn hart bleef achter, in het huis met de babykamer met uitzicht op de jonge merels.

Tinne

“Hóe heet ze?”

Ik glimlach in mezelf en hoor Bart door de telefoon zeggen: “Tinne.” De reactie aan de andere kant van de lijn krijg ik niet helemaal mee. Ik lig nog in het ziekenhuisbed, net bevallen van onze dochter: Tinne.

De opa’s en oma’s reageren allemaal hetzelfde. Nee inderdaad, deze naam hadden ze nooit kunnen raden. Heeft deze naam betekenis?

Nog steeds, in nieuwe situaties, herhaal ik haar naam, als: “ Nee, geen Tine. Met dubbel ‘n’: Tinne.” Een naam die nauwelijks voorkomt in Nederland. In Vlaanderen meer. Een bestaande naam, maar volgens de Sociale Verzekeringsbank de enige Tinne van 2014 in Nederland. Onze Tinne.

Wanneer mensen vragen hoe we op deze naam zijn gekomen, antwoord ik meestal dat ze een beetje vernoemd is naar haar broer. En wanneer mensen dan even fronsen: “Nee, niet naar Hidde, naar Tijn. Onze eerste zoon.” Haar naam is een soort verbastering, ofwel de letters komen wat overeen.

De angst dat Tijns naam nooit meer genoemd zou worden was destijds groot. En daarmee de angst dat hij vergeten zou worden. Er is immers voor anderen geen aanleiding om hem te noemen. Niemand heeft herinneringen aan hem. En zelf heb ik die ook nauwelijks…

Het verlangen om nog iets van hem te kunnen vasthouden, om niet los te laten, dat bleef.

Inmiddels hoor ik vriendinnetjes van Tinne roepen: ”Kom op, Tin!” Ook haar naam wordt al anders gebruikt. Wanneer ik haar zelf roep, noem ik haar ook Tin. En dan heb ik helemaal dat vrolijke, beweeglijke meisje voor ogen.

Natuurlijk is Tinne een heel eigen individu. Ze is niet Tijn. Ze hoeft niet de last te dragen van ons verdriet om Tijn. Het is niet de bedoeling om haar een tweede Tijn te laten zijn. Maar we vinden het wel fijn om op een bepaalde manier Tijn toch mee te nemen in onze toekomst. Een betekenis heeft haar naam dus wel, voor ons.

Vrij snel na het overlijden van Saar kwamen de artsen naar ons toe om te overleggen wat we met haar wilden doen. We hadden een aantal opties. Wij hebben ervoor gekozen om Saar te laten begraven op een officiële begraafplaats. Vanwege haar termijn mochten wij haar ook in onze tuin begraven, maar wij vonden dat meer iets wat je met een konijn zou doen en niet met een baby. Acht uur geleden was ik nog gelukkig zwanger, met een beweeglijk meisje in mijn buik en nu moest ik als ‘kersverse moeder’ gaan beslissen wat we met ons overleden dochtertje gingen doen. Nu ik eraan terug denk, voel ik weer die enorme golf van emoties. Ik was bezig met het inrichten van de babykamer, niet met het regelen van een uitvaart. Een van de artsen gaf aan dat niet alle uitvaartverzekeringen dit zouden vergoeden en dat dit wellicht door onszelf gefinancierd zou moeten worden. Maar dat was voor ons geen reden om dit niet te doen.

Gelukkig bleek dat wij beiden een goede uitvaartverzekering hadden en zou de gehele verzekering ook voor Saar gelden. Telefonisch ben ik wat sterker, dus aan mij de taak de uitvaartonderneming te bellen. Eén dag na de bevalling – de dag voor kerst – zat ik op een ziekenhuisbed: “Hallo met Tamara, ik zou het overlijden van onze dochter willen doorgeven.” Verder kwam ik niet.

Gelukkig had ik een vriendelijke vrouw aan de telefoon, die rustig de tijd nam om alles te bespreken. Ineens raakte ik overweldigd door alle emoties. Tot een aantal minuten geleden zat ik in een roes, een zwarte roes. En nu ineens was het zo echt. Saar was dood, mijn buik leeg, onze droom uiteen gespat.

De dag na mijn ontslag uit het ziekenhuis hadden we een videocall met de uitvaartonderneemster. Het was tweede kerstdag maar de boom had ik al naar buiten gewerkt. Geen vrolijk kerstfeest voor ons dit jaar.

Tijdens de call bespraken we dat wij geen uitvaart wilden in een uitvaartcentrum. In onze ogen vier je bij een ceremonie het leven dat iemand gehad heeft en haal je mooie herinneringen op. Saar had nog geen echt leven gehad. Wij konden uren over haar vertellen, maar wij vonden een kleine ceremonie aan het graf wat beter passen. We kozen een mandje uit waarin Saar begraven zou worden en een gedicht dat door de uitvaartonderneemster zou worden voorgedragen. Ik schreef namens Robin en mij een brief aan Saar. Deze wilde ik zelf voordragen maar dat heb ik uiteindelijk niet gedaan. Wij kregen de tip om een foto van ons aan Saar mee te geven. Een vrolijke en gelukkige foto van haar ouders. Huilend ben ik door onze foto’s gegaan en heb ik er een aantal af laten drukken om uiteindelijk een mooie zomerse foto van ons in haar mandje mee te geven.

Met tien mensen van onze naaste familie en vrienden hebben wij op een zonnige en koude woensdagochtend afscheid genomen van Saar. Iedereen kreeg van ons een roos om aan Saar mee te geven en zelf hebben wij een hartje van rozen op haar graf geplaatst. Ondanks het verdriet overheerste een gevoel van liefde voor haar. Saar was al zo geliefd.

Wij zijn nog steeds heel blij dat we haar begraven hebben. Door haar grafje te onderhouden kunnen we toch voor haar zorgen. Geen luiers en flesjes, maar bloemen en plantjes.